Por
cheesti la 35-an Korean Kongreson de Esperanto kaj ankau por varbi
por la 89-a UK en Pekino en 2004, nia 4-membra china Esperanta grupo
faris viziton al Koreio dum unu semajno inter la 3-a kaj 10-a de
oktobro. Chie, kie ni estis, ni ricevis varman akcepton de la koreaj
samideanoj, ke ni chiutage banis nin en felicha sento alportita
de Esperanto. Chi tie mi notis miajn detalajn spertajhojn en Koreio
lau nia itinero, por ke miaj legantoj dividu kun mi mian ghojon
kaj kortushon kaj ankau por esprimi mian koran dankon kaj admiron
al la koreaj samideanoj.
Chinlingva
profesoro Lee Young-koo
La
3-an de oktobro, kiam ni atingis per aviadilo Inchon en Koreio,
nin atendis che la elirejo de la flughaveno ghentlemana s-ro Lee
Young-koo, vicprezidanto de la Korea Esperanto-Asocio. S-ro Lee
Young-koo estas nia malnova amiko. Mi konatighis kun li antau du
jaroj, kiam li kaj prezidanto de KEA s-ro Lee Jung-kee venis viziti
la oficejon de la China Esperanto-Ligo kaj redakcion de El Popola
Chinio, kun celo varbi por la Tria Azia Kongreso de Esperanto. Li
laboras kiel profesoro pri la china lingvo en la Fremdlingva Universitato
de Koreio kaj tre bone parolas chine. Nun liaj filino kaj filo lernas
la chinan lingvon en Pekino. La filino studas en la Pekina Normala
Universitato, kie antaue mi lernis, kaj la filo en mezlernejo. Por
zorgi la vivon de la gefiloj, ankau la edzino de prof. Lee venis
al Pekino kaj loghas kun ili en luita apartamento en Di'anmen. Venas
rigardi ilin de tempo al tempo prof. Lee en siaj feriaj tagoj. Neniun
plendan vorton li havas pri la nuna disigho kun la edzino, char
la sana kresko kaj eduko de la gefiloj pli gravas ol chio alia en
iliaj okuloj.
Profesoro
Lee Young-koo aute veturigis nin al la mendita hotelo en Seulo kaj
poste kondukis nin al tagmangho en iu korestila restoracio kun bela
medio. Tie ni manghis vermichelojn, akompanatajn de plurspecaj kimchioj,
kies gusto estis tre bona, tamen la prezo sufiche alta. Jam de la
unua mangho en Koreio mi ekshatis ghiajn kimchiojn, kiuj ja meritas
la renomon. S-ro Lee diris al ni, ke en 1998 la filino de la mastro
de tiu restoracio gajnis virinan championecon de golfa ludo kaj
pro tio ekstazis la tuta lando. Por festi tion la mastro senpage
regalis la klientojn dum la tuta tago kaj la restoracio des pli
famighis pro la filino.
Post
la tagmangho lau la invito de s-ro Lee ni decidis iri rigardi la
universitaton, kie li laboras, kaj lian hejmon apud la lernejo.
La apartamento de s-ro Lee trovighas en iu alta domo por instruistoj
kun kvieta medio. Ghi el kvar litchambroj kaj du salonoj estas sufiche
vasta. Kvamkam forestas la mastrino, tamen en la chambroj regas
pureco kaj ordeco. En la legochambro laumure staras vico da shrankoj
plenplenaj de chinaj libroj, precipe literaturaj verkoj de diversaj
periodoj de Chinio, char studo de china literaturo estas lia okupo.
Dum
ni interparolis, envenis usona esperantisto s-ro Mihaelo Sedgley,
kiu gastloghas che s-ro Lee. Li jam ne bone memoras, kiam li forlasis
Usonon. En la 70-aj jaroj li lernis la chinan lingvon en Tajvano
same kiel s-ro Lee, kaj nun li ankorau bone parolas chine. S-ro
Lee nomas lin Ora Memoro. Ankau li iros al Chonan partopreni la
35-an Korean Kongreson de Esperanto kaj gvidi iun fakan kunsidon.
Antau
la statuo de Hajpin Li
Kiam
ni eliris el la hejmo de profesoro Lee Young-koo, tempo jam ne permesis
al ni iri rigardi lian universitaton, char ni devis hasti al Anyang
por intervidighi kun s-ro Lee Jung-kee, prezidanto de la Korea Esperanto-Asocio.
Ni
unue venis al la Parko de Libereco de la urbo. Tie estas statuoj
de la korea samideano Hajpin Li kaj lia frato, inauguritaj en la
pasinta jaro. La du fratoj estis patriotoj, kiuj multe kontribuis
al la batalo kontrau la japana kolonia regado por la nacia sendependigho
de Koreio, kaj lia frato ech oferis la vivon. Por memori ilin la
loka registaro starigis por ili statuojn kaj tri shtonajn steleojn,
dorse de unu el kiuj gravurighas Esperante la vortoj de s-ro Hajpin
Li: "La patrioto ne postulas sian porcion."
S-ro
Hajpin Li pasigis sian junecon en Chinio. En Shanhajo li lernis
Esperanton de fama korea esperantisto Elpin kaj gvidis Esperanto-kursojn
por instrui la lingvon al chinoj. Batalante por la korea sendependigho
en Chinio, li ankau kontribuis al Esperanto-movado de Chinio. Post
la Dua Mondmilito li revenis al Koreio kaj aktive partoprenis la
Esperanto-movadon en Seulo kaj Pusan. Li fondis tri Esperantajn
gazetojn kaj redaktis kaj eldonis "Esperanto-Korea Vortaro"
kaj "Korea-Esperanto Vortaro". Tiuj vortaroj populare
uzataj de preskau chiuj koreaj samideanoj farighis lia monumenta
kontribuo al la korea Esperantujo.
Sed
dum li vivis, lia entuziasma agado kaj granda fervoro por la Esp-movado
ne trovis komprenon kaj subtenon de la familianoj. Nur post lia
forpaso la familianoj ekkomprenis lian aferon el la profunda karmemoro
kaj granda amo de la esperantistoj al li. Por memori lin, liaj filoj
fondis Uhae-Fonduson por premii chiujare la homon kiu elstare kontribuas
al la korea Esp-movado. Nun la filoj de Hajpin Li chiumatene venas
al la parko, forvishas polvon de sur la statuoj de la patro kaj
onklo por montri sian amon kaj eble ankau sian penton. Informighinte
pri nia veno s-ro Lee Hyeong-jin, la dua filo de Hajpin Li, speciale
venis renkonti nin kaj donacis al ni la libron "Vivo de Hajpin
Li" kaj tagjhurnalon kun artikolo kaj fotoj pri la vivo de
la patro kaj onklo. Estas feliche, ke en la Unua Azia Kongreso de
Esperanto en Shanhajo, 1996, mi vidis s-ron Hajpin Li. Sed pro manko
de scioj pri li mi ne donis al li grandan atenton kaj perdis shancon
konsulti lin kaj montri mian respekton al li, kaj tio ighas mia
dumviva bedauro.
El
la Parko de Libereco s-ro Lee Jung-kee kondukis nin al iu katolika
preghejo. En senceremoniaj tagoj la preghejo senpage disponigas
du malgrandajn chambrojn al s-ro Lee Jung-kee por okazigi Esperantajn
kursojn kaj kunsidojn unufoje semajne. Tie mi vidis kelkajn samideanojn,
inter kiuj estis s-ro Saito Tadashi. Li, kiel reprezentanto de la
Esperanta Propaganda Asocio de Oomoto, venis por partopreni la 35-an
Korean Kongreson de Esperanto en la sekvanta tago. Chi tie li unuafoje
vidis sian korespondan amikon kaj pasloghis che li.
En
senarmigita zono che Panmunjom
Antau
nia veno al Koreio, koreaj samideanoj jam ellaboris por ni striktan
vojaghplanon. Lau tiu plano ni havis duontagan liberan tempon antau
la malfermo de la 35-a Korea Kongreso de Esperanto. Ni do decidis
viziti la senarmigitan zonon che la 38-a pararelo, en Panmunjom.
Ni deziregis viziti la lokon, ghuste kiel oni deziras viziti la
Berlinan Muron en Germanio, char ili ambau estas enkorpigho kaj
atesto de la historia tragedio de la homaro.
Kvankam
Panmunjom estas listigita kiel turisma loko de Koreio, tamen oni
ne povas ghin viziti libere. Oni nepre devas antaumendi la bileton.
Tuj post kiam ni enloghighis en la hotelon en Seulo, ni mendis la
biletojn kaj estis informitaj, ke ni nepre kunportu la pasporton.
En la sekvanta mateno, kiam ni malsupreniris por ekveturi, chinlingva
chicheronino destinita de la turisma servo por ni kvar chinoj jam
atendis nin en la vestiblo. La chicheronino estas eleganta studentino
de la Filio de la Fremdlingva Universitato de Koreio. Shi diris,
ke shi iam venis al Pekino kaj Xi'an pro laboro. Ni ne volis komplimenti
pri shia china lingvo, sed shia dolcha rideto, milda vocho kaj servemo
igis nian tutan vojaghon agrabla.
Turisma
buso portanta nin kaj aliajn vojaghantojn ekiris de Seulo. Jam en
la buso niaj pasportoj estis forprenitaj de chicherono. Post veturado
de iom pli ol unu horo ni vidis altajn pikdratojn kaj garnizonejon
de usonaj kaj koreaj armeanoj, scenon tute alian ol la paca kaj
movoplena vivo de Seulo. Ju pli antauen ni veturis, des pli strecha
farighis la atmosfero. Baldau ni venis al ponto nomata Libereco.
La
Ponto de Libereco estas unika ponto sur Imjin-rivero kaj ankau unika
ponto liganta la nordan kaj sudan partojn de Koreio. Efektive la
ponto ne trapaseblas libere. Che unu fino de la ponto la altaj pikdratoj,
gvatturo kaj soldatoj kun pafilo en la manoj baras la vojon. Sur
la ponto promenis turistoj de diverskoloraj hautoj, gajaj geknaboj
de elementa lernejo sub la gvido de instruistoj kaj ankau altstaturaj
senghenaj usonaj soldatoj. La apero de la usonaj soldatoj rememorigis
min pri la misformitaj figuroj de usonaj armeanoj en karikaturoj
kaj afishaj pentrajhoj antau 50 jaroj, kiam mi estis elementlernejano.
Nun miaj grupanoj invitis ilin al kuna fotado. Kia granda shangho
okazis al la mondo!
Che
la Ponto de Libereco ni prenis alian buson por daurigi la vojaghon.
Nelonge poste ni venis al la Dora Observejo. Tiu observejo trovighas
en la plej norda parto de la senarmigita zono. Sur la platformo
de la observejo oni povas klare vidi la urbon Gaesung en la norda
Koreio. Chi-foje ni efektive ne vizitis Panmunjom. La chicheronino
diris, ke ghi estas proksime al la observejo. Forlasinte la observejon
ni nin direktis al la fervoja stacio Dorasan. Ghi estas la plej
norda stacio de Seulo, ligonta estonte fervojojn de la norda kaj
suda Koreio. En la pasinta jaro Yanji-a esperantisto reveninta de
vizito al Koreio diris, ke chi-jare la koreaj samideanoj povas rekte
veturi per trajno de Seulo, tra la norda Koreio, al Yanji por partopreni
la Kvinan Chinan Kongreson de Esperanto kaj la Junularan Seminarion
de Tri Landoj. La deziro de la esperantistoj ne realighis, sed la
stacio Dorasan vidigas al ni la esperon.
La
vizitado al la senarmigita zono che la 38-a paralelo ege pezigis
mian koron. Pro la ideologia kontraustaro unu nacio parolanta la
saman lingvon dividighis en du kontraustarantajn landojn kaj ghis
nun ankorau dek milionoj da familioj ne povas kunesti. Mi larmis
pro la tragedio de la koreaj popoloj. Estas konsolinde, ke ambau
flankoj de Koreio montris sincerecon pri la pacigho kaj reunuigho
kaj faris konkretajn pashojn. Ni kredas, ke ni vidos post nelonge
la realighon de la reunuigho de la Korea Duoninsulo.
_____________________
* Tan Xiuzhu: prezidanto de la China Esperanto-Ligo
|