Mi fine vidis mian gastiganton s-ro He Bizhong. Li estas mezstatura, iom dika 35-jarulo kun vizagho radianta de memfido, sagho kaj kvieteco . En miaj okuloj li estas homo legenda. Antau kvar jaroj li per sia kolektita mono fondis privatan fremdlingvan lernejon. Dum tiuj kvar jaroj pro la eminenta instruado la lernejo fine farighis agnoskita de la loka registaro. Estiel direktoro de la lernejo He enkondukis Esperanton en la lernejon antau unu jaro. Por trovi taugan vojon disvastigi Esperanton en element- kaj mezlernejoj li petis, ke la China Esperanto-Ligo sankciu lian lernejon kiel "Eksperimentan Lernejon de Esperanto-instruado de Chinio". Kun plezuro la China Esperanto-Ligo kontentigis lian peton. Kaj chi-foje mi kunportis la konfirmilon al li. Malgrau granda okupiteco pro la lerneja administrado, li funkciigas Esperantan Retan Babilejon, kiu servas unufoje en monato, kaj li neniam rezignas la shancon por babili kun diverslokaj esperantistoj en tiu tago. Li ankau havas intencon konduki kelkajn geknabojn venontjare al Pekino por partopreni la UK.

    La ceremonio por festi la fondighon de la Jiangling-a Esperanto-Asocio kaj kvarjarighon de la lernejo okazis la 6-an en la tre modesta lerneja halo. En la fono de la scenejo pendis granda verda standardo kun portreto de Zamanhof. Al la kunveno estis invititaj multaj gvidantoj de provincaj kaj guberniaj institucioj kaj amaskomunikiloj inkluzive de la Jingzhou-a Jhurnalo, Jingzhou-a Vespera Jhurnalo, Jingzhou-a Televida Stacio. Mi, kiel reprezentanto de la China Esperanto-Ligo el Pekino, estis metita en honoran lokon. Iu televida stacio intervjuis min, farante al mi du demandojn: Kian utilecon havas Esperanto kaj kial vi venis al la lernejo. Mi ne kutimas paroli publike, nek akcepti intervjuon, sed por propagandi Esperanton mi devus kapti la shancon. Kun la helpo de s-ro Hu mi respondis ilin lau mia kompreno.