En korto, kie trovighas mia loghejo, ofte vidighas knaboj, kiuj ludas sur glitilo kaj sledo. En helaj tagoj knaboj arope ludas sub ombrorichaj arboj. Ilia ghoja, energia ludado ofte allogas promenantojn. La infanetoj enviantaj la pli aghajn knabojn en ludado ofte petas sian patrinon: "Panjo, havigu al mi tian ludilon post kelkaj jaroj."

    Antau tiuj ghojaj infanoj mi ofte rememoras la ludojn, akompanantajn min en mia infaneco. Tiam la knabinoj shatis ludi piedvolanon au salti super kauchuka shnuro, jheti saketojn k.a. Tiam pro malricheco niaj ludiloj plejparte estis faritaj de ni mem. Ekz. la kauchuka shnuro estis farita el eluzita bicikla pneumatiko de la patro kaj la piedvolano el kupraj moneroj kaj kokaj plumoj. Por fari tiajn ludilojn mi plurfoje vundis al mi fingrojn, tamen tio ne estis grava.

    En la ludado chia chagreno forvaporighis kaj min okupis nur unu ideo: piedbati la volanon kiel eble plej alten kaj per la piedo krochi la kauchukan shnuron pli altan ol mia kresko... Iafoje ankorau ne levighis sonorado en la lernejo, mia atento jam forturnighis al la ludkampo. Mi estis ekstreme ghoja post la lecionaj horoj. Post kiam mi plenumis la hejmtaskojn, mi ludis kun amikinoj ghis vesperigho.

    La infaneco ja estis ghoja kaj rememorinda. Nun, kiam la infaneco foriris de mi pli kaj pli longe, mi ekkonis, ke mi estis tiel ghoja siatempe.