En la lastaj tagoj mian koron mordetis maltrankvilo. Hodiau vespere, kiam mi sidis en la korto por ghui la refreshigan malvarmeton, mi ekpensis, kiel malsama la lotusa lageto, kiun mi preterpasas chiutage, nun aspektas sub la plena luno. La luno levighis pli kaj pli alten, la infanaj ridoj el la strato trans la muro ne plu audighis, kaj mia edzino frapetis nian fileton Run'er, zumante lulkanton kun dormemo. Mi senbrue surmetis robon, eliris kaj fermis la pordon.

    Karboskoria vojeto serpentumas lau la bordo de la lageto. Ghi estas soleca vojeto; ech tage malmultaj pasas tie, kaj pli kvieta ghi farighas vespere. Chirkau la lageto kreskas multaj arboj en prospero. Apud la lageto vicighas salikoj kaj aliaj arboj, kies nomojn mi ne konas. En senlunaj noktoj la vojeto estas timige malluma, sed hodiau vespere ghi estis tre hela, kvankam la luno estis pala.

    Promenante sola lau la vojeto, kun la manoj malantau la dorso, mi sentis, kvazau la tuta tero kaj la tuta chielo apartenas al mi, kvazau mi jam pashis el mia ordinara memo en alian mondon. Mi shatas movoplenecon kaj ankau kvietecon; mi shatas homoplenecon kaj ankau izolecon. Ekz., hodiau vespere, sola sub la plenluno, mi povis pensi pri chio au pri nenio, kaj mi sentis min libera. Chiuj dumtagaj devoj povis esti ignoritaj. Jen la avantagho de izoleco; do mi ghuu la senliman aromon de lotusoj kaj la charmon de lunlumo.

    Ghis tiel malproksime kiel la okuloj povis vidi, la lageto kun zigzaga bordo estis kovrita de densaj folioj, kiuj alte levighis el la akvo kiel disetendighantaj jupoj de dancistinoj. Inter la folioj sporade vidighis blankaj lotusfloroj, gracie disvolvighantaj au honteme burghonantaj, kiel flagrantaj perloj au steloj en la lazura chielo au belulinoj jhus banighintaj. La zefiro alblovadis bonodoron tiel delikatan kiel ario malklare audata el malproksima etaghdomo. Tiam la folioj kaj floroj ektremetis, kaj la tremo fulmrapide kuris al la transa flanko de la lageto. Kiam la shultro che shultro kunstarantaj folioj klinighis, vidighis ondo malhele smeralda. La murmure fluanta akvo sube estis kashita de la folioj, kaj oni ne povis vidi ghian koloron. La folioj nun aspektis pli graciaj ol iam ajn.

    La lunlumo senbrue, kaskade vershighis sur la lotusajn foliojn kaj florojn, kaj maldensa blueta nebulo levighanta el la lageto faris ilin kvazau lavataj en lakto au vualataj per songha gazo. Kvankam la luno estis plena, ghi, barata de maldika tavolo da nubo, ne povis paradi per sia tuta lumo, sed mi opiniis, ke tio estas prudenta modereco -- kvankam refreshiga dormo ne estas malhavebla, mallonga siesto, tamen havas sian propran charmon. La densaj arbedoj sur la altajhoj, kiam la luno brilis malantau ili, jhetis teren siajn variajn ombrojn aspektantajn kiel figuroj de diabloj, kaj la maldensaj, elegantaj ombroj de salikoj aspektis kiel desegnitaj sur la lotusaj folioj. La lunlumo sur la lageto ne estis tute egala, sed la lumo kaj la ombro konsistigis tiel harmonian melodion similan al fama ario ludata per violono.

    Proksime kaj malproksime, alte kaj malalte chirkau la lageto estis arboj, plejparte salikoj, kiuj tute enfermis la lageton, nur kun kelkaj malgrandaj brechoj restigitaj apud la vojeto, vershajne speciale por la trapaso de lunlumo. Chiuj arboj estis malhelaj, je la unua vido, similaj al densa fumo, sed en tia fumo oni ankorau povis rekoni la graciecon de la salikoj. Super la arboj duonvidighis malproksimaj montoj -- nur apenau percepteblaj konturoj. Kaj inter la arboj vidighis unu au du strataj lampoj, senvivaj kiel la okuloj de dormemulo. La plej viglaj sonoj en tiu momento estis la chirpado de cikadoj sur arboj kaj la kvakado de ranoj en la lageto; sed tiu vigleco nur apartenis al ili, en ghi mi havis ech ne parton.

    Subite mi ekpensis pri la kolektado de lotusgushoj. Tio estis malnova moro sude de Yangzi-rivero, kiu shajne originis tre frue kaj farighis plej populara en la periodo de la Sudaj kaj Nordaj Dinastioj (420-589), kion oni povas vidi el tiutempaj poemoj. La lotusgushoj estis kolektitaj de knabinoj, kiuj remis en boatetoj kaj kantis amkantojn. Ili sendube estis multnombraj kaj, krome, cheestis ankau multaj spektantoj, char tio estis gaja sezono, ankau romantika sezono. Bonan priskribon pri tio oni havas en poemo de imperiestro Yuandi de Liang-dinastio, kies titolo estas "Kolektado de Lotusgushoj":

Knaboj belaj kaj knabinoj charmaj
Montras korinklinojn nun, remante.
Vino-tasojn ili transdonadas,
Dum la pruoj turnas sin lant-lante.
La boatoj fendas lemno-kovron,
Kun remiloj ghenitaj konstante.

Retrorigardadas al la knaboj
La knabinoj sveltaj je l' talioj.
Nun printempo kaj somer' sin kisas,
Chie -- freshaj floroj kaj folioj.
La remantoj ridas, baskon levas time,
Je boatklinigho pro pasio.

    El tiuj linioj oni vidas bildon pri tiamaj gajaj scenoj. Ili certe estis interesaj okazajhoj, sed bedaurinde, ni ne povas illin ghui plu hodiau.

    Kaj mi ekmemoris ankau kelkajn versojn el la poemo "Okcidenta Insuleto":

Autune, ili, sur la lago Nantang,
Kun lotusfloroj altaj superkape
sin klinas por kolekti lotussemojn,
La semojn diafanajn kristalsape.

    Se estus knabinoj kolektantaj lotusgushojn hodiau vespere, ankau la floroj chi tie estus pli altaj ol ilia kapo; tamen sen fluanta akvo tio ja ne eblas chi tie. Mi forte sopiris al la sudo, kiam mi, je la eklevo de la kapo, trovis min jam antau mia hejmo. Milde mi pushmalfermis la pordon, enpashis kaj trovis chion kvieta interne, mia edzino jam endormighis antaulonge.