Sur la herbejoj de la Interna Mongolio estas malmultaj putoj, kaj chiuj pashtistaj familioj havas en la hejmo lignan akvujon por konservi akvon bezonatan de homoj kaj brutoj. La virinoj prizorgas cherpadon de akvo. Ili veturas per bovcharo al malproksima loko por preni akvon. En vintro ili kolektas neghon per ligna shovelilo kaj akiras de tio akvon kun odoro de herbo. Tiam la brutoj jam ne bezonas trinki akvon, ke vorante herbojn ili englutas ankau neghon. Do en vintro la virinoj estas liberaj de la peniga akvocherpado.

    En printempo oni sentas seriozan mankon de akvo. La negho jam degelas, sed la putoj ankorau estas glaciighintaj, kaj oni nur povas kolekti maldikajn glaciajn bloketojn. Feliche estas, ke la pashtistoj neniam trinkas akvon neboligitan.

    Nun multaj pashtistoj chesis vivi nomade kaj havas antau sia domo puton, kaj la virinoj povas lavi vestojn pro suficha akvo. Sed parto de la lokoj ankorau ne estas elektroprovizitaj, kaj ili ne povas uzi lavmashinon. Sed la kvalito de akvo ne estas tauga por trinkado, kaj ili devas preni akvon de malproksima loko per traktoro. Multaj pashtistoj havas sufichan rezervon da minerala akvo kaj multe malpezighas la laboro de la virinoj