Mi
vizitis multajn turismajn lokojn kaj la plej shatata estas Lijiang
en la suda provinco Yunnan de Chinio.
En
la 10-a horo vespere de iu januara tago de 2003 mi venis al la loko.
Longe antau la alveno mia amiko konigis al mi, ke Lijiang havas
malsamajn aspektojn en tago kaj nokto. Por konstati la diron, mi
tuj direktis min al la urbeto.
Lijiang
havas la historion de pli ol 800 jaroj. Ghi estas chirkauita de
montchenoj kaj ne malproksime estas la landfama negha monto Yulong
en absoluta alto de 4500 metroj.
Enirinte
en la urbeton, mi tuj audis lirlon de akvo. Ni iris lau kanaleto
kaj venis al tri basenetoj en malsamaj niveloj. Apud la basenetoj
virinoj lavas vestojn au vishtukojn. Venis ankau akvocherpantoj.
Ili babilis mallaute, kvazau timis gheni la lirlantan akvon. Mi
aliris, demetis la gantojn kaj cherpis akvon per manplatoj. Ho!
Kiel malvarma akvo! Ghi estis degelinta negho. Mi tuj retiris la
manojn kaj ekternis. Rigardante la laborantajn virinojn, mi komprenis,
kial oni diris, ke viroj de Nashi-nacio estas la plej felichaj.
Oni diris, ke la viroj de la nacio bezonas zorgi nur pri muzikilludo,
shakludo, legado, pentrado, fumado, drinkado kaj tetrinkado, dum
la virinoj plenumas la tutan dommastrumadon. Ghuste pro tio la virinoj
de la nacio estas muskolfortaj, dum la viroj nealtaj kaj nefortaj.
Mi
adiauis ilin kaj venis al la fama Sifang-strato en la urbocentro.
Chiuvespere oni faras bivakon kaj alvenas turistoj de diversaj lokoj
sen distingo de hautkoloro, nacieco, lingvo, agho kaj rango por
amuzi en kantado kaj dancado. Bedaurinde ni atingis la bivakon malfrue
kaj la amuza kunveno jam finighis. Mi foriris kun bedauro.
Mi
trairis kelkajn stratetojn kaj rimarkis, ke chiuj stratetoj estas
pavimitaj per koloraj kvadrataj shtonplatoj. Pro erozio dum centoj
da jaroj la pavimo farighis glata. Mi malrapidigis miajn pashojn
por ghui la belan noktan pejzaghon.
Mi
trairis stratetojn kaj pontetojn kaj venis al strateto kun fluoj
ambauflanke. En klara akvo svingighas herboj kaj plorsalikoj de
tempo al tempo kisas la akvosurfacon. Sur la akvo almovighis al
mi kelkaj lumaj punktoj. Kiam ili proksimighis al mi, mi vidis,
ke ili estas lotuslanternoj. Tio estas moro de Nashi-nacio. Ili
metas en riveron lotuslanternojn por ke ili kunportu ilian bondeziron.
Kiam forfluos la lanternoj, efektivighos iliaj deziroj.
Por
pli bone ghui la belan nokton kaj frandi bongustajhojn de la loko,
mi venis al bufedejo kun elpendajho en la china, angla, japana,
korea kaj Nashi-a lingvoj. Mi prenis sidlokon sub saliko ekster
la bufedejo. Mi enspiregis la freshan aeron, auskultis gajan lirladon
de la rivereto, rigardis arghentan lunon, pririgardis diversajn
lanternojn antau la gastejoj kaj bufedejoj. Mi sentis kvazau, chio
chi tio ekzistis ekskluzive por mi. Mi estis ravita de la etoso.
Mi audis de aliaj, ke unu el la dek aferoj, kiujn la turistoj devas
plenumi en la loko, estas trovi por si konforman strateton. Nome
en via promenado en bona humoro certe unu el la sennombraj stratetoj
de la urbo plachos al vi kaj vi ne volas foriri de ghi kun la sento,
ke la strateto estas kreita por vi. Shajne tiu strateto estis tia.
Se
oni komparu Lijiang en nokto kun charma knabino, chu ankau Lijiang
en tago indas mian klinighon? Kun tiu demando mi revenis al la antikva
urbo en la sekvanta tago.
Mi
havis tute malsaman impreson: ambauflanke de la stratoj vicighas
butikoj vizitataj de senchesa homa torento. Mi miris, ke sur la
movoplenaj stratoj mi ne audis bruon nek agacan kaj trudan ofertadon,
kian oni ofte audas en aliaj turismaj lokoj. Tie kaj achetantoj
kaj vendantoj, chiuj estas en senhasteco. La vizitantoj miris, ke
ili ekhavis facilan humoron en Lijiang, sed en aliaj lokoj ilia
vizitado chiam estis hasta kaj urghita. Granda parto de la vendantoj
ne estas membroj de Nashi-nacio, sed ili jam sin miksis en la socion
de la nacio kaj farighis tiel facile alireblaj, ke ili ofte demetas
la negocon por konversacii kun vizitantoj. En interparolado kun
ili vi povas senti ilian profundan amon kaj shaton al Lijiang. Promenante
sur la stratoj borderitaj de butikoj, vi povas lauplache halti che
shatataj metiartajhoj por pririgardi ekzemple lignogravurajhojn
kun hieroglifo, arghentajn ornamajhojn, gustoplenajn tornistrojn,
pendajho-ornamajhojn k.a de la nacio. Tie oni vendas ankau improvize
pentritajn totemojn.
En
Lijiang mi cheestis neforgeseblan koncerton de antikva muziko de
Nashi-muziko. Chiuvespere la muzika chambro estis plena de turistoj.
Mi estis mirigita, ke la muzikoludantoj estas senescepte grandaghuloj,
kiuj suriris la podion subapogite. Ili ludis melodiojn adaptitajn
el muziko de Tang-dinastio. Min tushis antikva melodio de Nashi-nacio
"Lavu la Animon". Ghi estas meso, sed neniom trista, sed
male oni perceptis en la melodio trankvilecon, pacon kaj ech gajecon.
Nashi-nacianoj kredas, ke bonkoruloj levighos al la chielo kaj ghuos
felichan vivon.
Min
forte impresis 72-jara s-ro Xuan Ke, estro de la orkestro. Li flue
parolas en la angla lingvo kaj ghuas renomon eksterlande pli ol
enlande. Lia humura parolo estas plena de filozofio. Multaj el la
auskultantoj iris al koncerto ghuste pro lia alloga personeco. Li
estas optimisma, diligenta kaj persistema en la kariero kaj povas
esti rigardata kiel reprezentanto de Nashi-nacio.
Nun
mi ankorau ne komprenas, kial mi estis fascinita de la antikva urbeto
Lijiang. Chu tio estas destino? Chiufoje, kiam mi rememoras Lijiang
kaj ghiajn stratetojn, mi estas tuj kaptita de sopiro al ghi. Eble
dum mia tuta vivo mi ne povos min deteni de allogo de Lijiang. Lijiang,
mi revizitos vin!
|