"Beleco sub la chielo", tiel la monton Emei prezentis chinaj kleruloj ekde antikva tempo. "La Regno Shu (221-263) abundas je femontoj, sed neniu egalas la monton Emei," skribis la granda Tang-dinastia poeto Li Bai (701-762).

    La monto Emei estas unu el la kvar montoj en Chinio rigardataj de budhanoj kiel sanktaj. Ghi situas chirkau 155 kilometrojn sudokcidente de Chengdu, chefurbo de Sichuan-provinco.

    La monto estas tapishita per azaleoj, antikvaj ginkoj, kolombo-arboj kaj cedroj, kiuj estas specioj altvaloraj por botanika esplorado. Chie kreskas medicinaj herboj, dum Emei ankau estas fama nomo inter chinaj teoj.

    La richaj arbaroj estas ankau la hejmo de diversaj raraj bestoj kaj birdoj. Loghas chi tie la seroo, kiu estas specio de kapro-antilopo, la malgranda pando kaj la arghenta fazano. Simioj abundas. Ghi estas azilo por papilioj, kiuj serchas la profundajn ombrojn. Identigon de 280 specioj oni jam faris, inkluzive de la ekzota multkolora fenikso-papilio kaj la velka-folia papilio, kiu tute similas al seka, ovala folio. Trovighas tie ranoj, kiuj grimpas sur arbojn, kaj iuj orkoloraj specioj, kies kvako estas vere orelplacha.

    Komplemente al la natura beleco de la monto Emei estas la turoj, temploj kaj pavilonoj lokitaj sur la mont-deklivoj.

    Grimpantoj startas de la templo Baoguo, kiu konstruighis en la 16-a jarcento kaj situas che la montpiedo de Emei. En la templa tereno estas bronza turo 14-etagha kaj sep metrojn alta, gravurita kun chirkau 4 700 budhaj figuroj kaj la tuta teksto de la sutroj Huayan.

    Malglata vojo kondukas 63 kilometrojn supren de la templo Baoguo al la Ora Pinto. Lau la vojo estas multaj historiaj relikvoj kaj vidindejoj.

    Chirkau kvaronon de la vojo supren estas la pavilono Qingyin meze de verdaj krutajhoj. Ghi konstruighis en la 4-a jarcento. La riveretoj Nigra Drako kaj Blanka Drako rapide fluas che la du flankoj, spanitaj per du paralelaj pontoj kun arkajhoj. La malkvietaj akvoj de la du "drakoj" kunighas malsupre de la pavilono kaj falegas kontrau kolosa korforma roko kun tondra mugho, jhetante shaumon en la aeron. La nebulo tiel formita aspektas kiel chielarko en la sunlumo.

    Mallargha tabulo servas kiel piedvojo inter du altaj krutajhoj, dum malsupre la kristale klara rivero Nigra Drako gluglas tra la mallargha valo. Supre, krutajhoj vitokovritaj preskau kunighas, estigante, kion oni nomas "Strio da Chielo".

    Antauenirinte ankorau dek kilometrojn, oni alvenas al Hongchunping, montvaleto kun densaj arbaroj kaj bambuboskoj. Ghenerale pluvetas frumatene, la aero estas refreshiga kaj la loko estas multe shatata ripozejo for de somera varmego.

    Kiam oni grimpas lau la montvojetoj kaj trans riveretojn, oni sentas sin meze de vindindejoj prezentitaj de chinstilaj pejzaghaj pentrajhoj. La Femonta Templo havas raran planton, kies blankaj floroj kun du maldikaj petaloj kvazau flugiloj de kolombo donas al ghi la nomon "kolombo-arbo". Apud la Femonta Templo estas kaverno sufiche granda por teni chirkau dek mil homojn. Se oni laute krias antau la kaverno, la vocho ehhas de la interna profundo. Vespertoj kaj krutajhaj hirundoj estas konstantaj loghantoj de la kaverno.

    Post ankorau 14-kilometra suprenirado oni alvenas al la Elefanta Ban-lageto. Ghi estas tiel nomata pro legendo pri la budho Samantabhabro, kiu supreniris al la Ora Pinto rajdante sur elefanto kaj haltis tie por bani sian rajdbeston. Tie lunlumo, filtrighinte tra la densa foliaro, jhetas puntosimilan lumdesegnon sur la spegule glatan lageton.

    La montdeklivoj chirkau la Elefanta Ban-lageto estas ofte vizitata de simioj. La bestoj ofte farighas neatenditaj kunuloj dum promenado. Ili eble etendas sian manplaton petante manghon, char almozuletoj ili jam farighis. Se oni montras siajn malplenajn manojn, ili ghenerale foriras, sed persistema simio eble kaptos lin je la vesto. Por garantii protekton al ili, la registaro chiujare provizas ilin per mangho.

    La majesta vidajho sur la 3100 metrojn alta Ora Pinto, la supro de la monto Emei, estas inda rekompenco por la grimpinto. De tie videblas interkovrighintaj montsuproj proksime kaj malproksime, la riveroj Minjiang, Qingyi kaj Dadu kiel jadaj zonoj serpentantaj tra la valoj kaj alte starantaj neghkovritaj montoj, kies pintojn oni ne povas distingi disde la chielo. Che matenigho oni kutime povas vidi la matenan stelon, dum nuboj iom post iom amasighas kaj rughighas en la oriento. Tiam subite fajre brilaj nuboj disighas kaj la suno elsaltas por komenci la tagon. La montoj tuj banighas en sunlumo kaj karmezinaj nuboj plenigas la chielon. En la posttagmezo la sunradioj penetras la nubojn por formi lumcirklon violan, indigan, bluan, verdan, flavan, oranghkoloran kaj rughan. Sur la montsupro oni sentas sin kvazau parton de la cirklo, kiu movighas kune kun la propra ombro. Chi tio estas la konata "tre shatata lumo de Emei" au "aureolo de la Budho", kiu estas sunlumo deviigita de la nebuleto. Tiu "tre shatata lumo" estas la plej grandioza mirindajho kaj chefa babiltemo de la monto Emei.

    Grimpantoj ghenerale malsupreniras lau la alia flanko de la monto kaj haltas por viziti la Dekmil-jaran Templon, ankorau kulturan relikvon konservitan sur la monto. Chi tie trovighas la sentraba Samantabhadra Halo, konstruita el brikoj en la 16-a jarcento. Ghia tegmento estas volba kaj la muroj kvadrataj. La tegmentrandoj, linteloj kaj plafono estas dekoritaj per elegantaj koloraj desegnoj. Interne de la halo estas grandega bronza statuo de Samantabhadro rajdanta sur blanka elefanto. Muldita en 980 en Song-dinastio, ghi estas nau metrojn alta kaj pezas 62 tunojn - bonega ekzemplo de la rafinita tekniko de metiistoj en la antikva Chinio.