Nederlanda Paulo kaj germana Saporia fondis blindulan trejnan centron en Lhasa, chefurbo de la Tibeta Autonoma Regiono de Chinio, por helpi infanojn en mallumo.
    Malgrau longa distanco kaj laco, du fremdlandanoj venis al Lhasa, kie la klimato kaj vivkondichoj ne estas bonaj, por helpi grupon da nekonataj tibetaj blindaj geknaboj. Por kio ili tion faras? Ni auskultu rakonton pri ili kaj tibetaj blindaj geknaboj.

Revo de Saporia
    Fondo de la Blindula Trejna Cento estis iniciatita de Saporia. Kiam shi estis 11-jara, shi perdis la vidadon pro malsano kaj dronis en mallumo. Dank' al helpo de parencoj kaj amikoj, shi vizitis specialan lernejon kaj ellernis tajpi, iri kun lambastono, lavi vestojn kaj kuiri. Kiam shi estis 14-jara, shi vizitis ekspozicion kaj ekkonis la kostumojn kaj morojn de tibet-nacio de Chinio. Shia koro estis tiklita de la nacio sur la 'tegmento de la mondo". Kiam shi estis 18-jara, shi ekkonis la tibetan lingvon. Pelate de nerezistebla inklino, shi eklernis la lingvon kaj baldau posedis ghin. Mirinde estis, ke shi kreis la tibet-lingvan brajlon. Shi arde deziris viziti Tibeton kaj volonte fari ion por la tibetaj blinduloj. En 1997 shi venis al Lhasa. Tie shi informighis, ke blindulaj edukado kaj trejnado en Tibeto estas preskau nulaj, kaj multaj aferoj atendas plenumon. Pli firmighis shia decido resti en Tibeto. Shi volis helpi la homojn vivantajn en mallumo, ke ili povu sin vivteni per si mem.

Amo pro kariero
    En 1997 Paulo de Nederlando vojaghis en Tibeto. En Lhasa li konatighis kun Saporia. Kiam li sciis, ke shi intencas fondi trejnan centron por blinduloj en Lhasa, li diris, ke li volonte restos tie por labori kune kun shi. Poste li forlasis sian oficon en Nederlando kaj venis al Lhasa en 1998.
    En julio de 1998 Saporia kaj Paulo fondis la tibetan unuan Blindulan Trejnan Centron. Sed tiam estis nur 5 lernantoj. Por ke Pli da tibetaj blindaj infanoj posedu kulturajn sciojn kaj akiru regulan trejnadon por vivkapablo, Paulo kaj Saporia iris al pashtejoj por persvadi homojn, ke ili sendu siajn blindajn infanojn al la centro. Ilia idealisma penado estis alte taksata de la respektivaj registaroj kaj la filantropiaj fondusoj de la du landoj donis grandan monhelpon.
    En la centro Saporia kaj Paulo prizorgas la lernantojn ne nur en edukado, sed ankau en ilia chiutaga vivo. Ili kuraghigas la infanojn al sentima strebado kaj konvinkis ilin, ke kripluloj estas ne balasto de la socio, sed kontribuantoj de la socio. Nun en la centro lernas 16 lernantoj, kaj la nombro de prizorgantoj kreskis de 2 al 8. Ili donas ne nur kulturajn lecionojn, sed ankau tiun de vivkapablo.
    En longtempa kunlaboro Saporia kaj Paulo prizorgis kaj subtenis unu la alian. Ili enamighis unu al la alia. Ni esperas, ke ilia amo estos eterna kiel fluo de Yarlung Zangbo kaj pura kiel la negha monto.

Krei brilan estontecon
    Dank' al la senlaca penado de Saporia kaj Paulo, nun la centro havas elementan kaj mezgradan klasojn. Infanoj de la mezgrada klaso lernas la tibetan lingvon, han-nacian lingvon kaj matematikon. La infanoj de la elementa klaso lernas la tibet-lingvan alfabeton kaj la han-lingvan latinigitan fonetikan alfabeton. Por lernantoj devenintaj de la kamparo kaj pashtejoj, la centro establis kursojn de masagho, mokso-akupunkturo, brutobredado, agrokulturo, legomkulturo, ceramiko, shpinado k.s., kiuj strikte rilatas la chiutagan vivon. Posedante tiujn kapablojn, la blinduloj povos sin vivteni per si mem.
    En la ghardeno de la centro la infanoj gaje distrighas kaj povas facile sensi, se iu eniras en la ghardenon. La infanoj intime nomas Paulon "Pau-pau" kaj tre shatas kunesti kun li. Tiam mi bone komprenis la vorton de Paulo: "Ni ne devas malshati kriplulojn, sed respketi ilin kaj doni al ili pli da amo. Vi ne prenu Saporia kaj min monoferantoj au administrantoj. Ni estas amikoj de tiuj blindaj infanoj, eternaj intimaj amikoj." La infanoj tre amas Saporia kaj Paulon.     Qiangba, 11-jara knabo, venis al la centro en 1999. Li diris: "En mia vilagho mi nenion povis lerni. En la centro mi lernis multe da kulturaj scioj." Jila diris: "Saporia kaj Paulo multe penadis por ni kaj ili estas pli bonaj ol miaj gepatroj. Mi scias, ke miaj gepatroj prizorgos min dum sia tuta vivo. Sed kiam ili forpasos, mia vivo farighos mizera. Nun mi lernas en la centro kaj posedos kapablon, kaj mi kredas, ke mi povos min vivteni per mi mem en la estonteco."