Mi nomighas Gesang kaj aghas 74 jarojn. Rememorante la malfelichan pasintajhon, mi neniel povas deteni min de kora doloro. Mi chiam memoras la tragedian okazajhon en mia familio en la malnova Tibeto -- mia fratino mortis en la bieno Semai 70 kilometrojn for de Lhasa.

    Tamen shia malfelicho estas nur unu el la sennombraj malfelichaj okazajhoj. Foje shi sidighis sur rando de kampo por reakiri spiron post peza laborado en malsato. La kruela intendanto forte vipis kaj bastonis shin kaj fine fermis shin en bovstalo. Oni ne donis al shi ech guton da akvo nek manghajhon en 3 tagoj, kaj mia fratino mortis de malsato.

    Nelonge post shia morto komencighis la Demokratia Reformado en Tibeto kaj la plej malluma, plej kruela kaj plej malmoderna servuto estis abolaciita. Ni denaskaj servutuloj farighis mastroj de la socio. Kiel bone estus, se mia fratino vivus kaj ghuus kune kun ni la liberan felichan vivon.

    Tiam nia familio el 5 membroj akiris loghejon el 2 chambroj, chirkau 3 hektarojn da tero, du bovojn kaj dekkelke da shafoj. Ni ne trovis taugajn vortojn por esprimi nian ghojon. Ekde 1959, kune kun la eksservutuloj, mi pene laboris por konstrui la hejmlokon. Mi farighis kadrino de la unua generacio post la Demokratia Reformado de Tibeto kaj iam laboris kiel prezidanto de la Virina Federacio de Jiama-subgubernio de Mazhokunggar.

    Nun mi estas maljuna, sed mia amo al la nova socialisma Chinio kaj la Komunista Partio de Chinio neniam dekolorighos same kiel pinoj sur altaj montoj. Antaue ni estis nur laboruloj de la tri grandaj mastroj, sed nun ni chiuj rajtas partopreni en politikaj aferoj, la kamparana komitato de la vilagho kaj la popola reprezentanto senprokraste transdiros la opiniojn de la publiko al la fakoj de la supera registaro kaj baldau akiros respondon.

    En la fino de 1997 mia unua bofilo Ciren estis elektita prezidanto de la Konstanta Komitato de la Popola Kongreso de la gubernio. En la tago de sia enoficigho li publikigis sian telefonnumeron kaj lia telefono farighis termolinio inter la kamparanoj kaj pashtistoj unuflanke kaj la registaro aliflanke. Ghis nun pli ol 500 kadroj kaj popolanoj pere de la termolinio esprimis siajn dezirojn, kies 80% estis kontentigitaj. Tio estis neimagebla en la malnova Tibeto sub la regado de la tri grandaj mastroj.

    Antau kelke da tagoj maljuna pashtisto telefonis al Ciren, ke li kuracu liajn bovojn en infekta malsano. Ciren tuj venigis veterinaron kaj kune iris al la maljunulo por doni helpon. Per tio li evitigis al la maljuna pashtisto perdon de pli ol 10 mil juanoj.

    En la malnova Tibeto, neniu zorgis pri nia vivo, por ne paroli pri brutoj. Vere estas abisma diferenco inter la du socioj. Mi spertis la du etapojn kaj klare konscias la aferon.

    Nun en la vilagho junuloj plugas per traktoro, kaj iuj sin okupas pri transportado per auto. Miaj 3 filinoj chiuj loghas en nova domo kaj havas televidilon, fridujon kaj magnetofonon.

    Kompreneble mi plej fieras pri miaj genepoj, ke ili chiuj estas klerigitaj. En la malnova Tibeto tio estis neimagebla, char tiam infanoj de servutuloj ne rajtis lerni, kaj la kelkaj privataj lernejoj servis nur al infanoj de nobeloj.

    Nun mia nepo Basang lernas en la Medicina Kolegio en Lhasa. En la Novjara Festo lau la tibeta kalendaro li revenas hejmen kaj tre respektas min. Chiutage li helpas min en vestado kaj lavado kaj prezentas al mi buterteon. La nunaj junuloj estas kaj kleraj kaj ghentilaj.

    Nun mi loghas che mia unua filino, char tie la kondichoj por vivado estas pli bonaj ol tiuj en la kamparo. Mi helpas en facila dommastrumado, respondas telefonan alvokon, akvumas florojn kaj akceptas gastojn. Mi vivas senzorgan vivon.