De la 26-a ĝis la 30-a de majo okazis en Vilno, ĉefurbo de Litovio, la Tutmonda Kongreso de Esperantistoj-Ĵurnalistoj (TKEĴ), kaj ĝin ĉeestis pli ol 150 esperantistoj el 37 landoj. Invitite de Povilas JEGOROVAS, prezidanto de la Litova Esperanto-Asocio, kaj subtenate de la redakcio de El Popola Ĉinio, mi ĉeestis la kongreson.

En 2007 UN decidis, ke 2008 estos la Internacia Jaro de Lingvoj, kaj en 2009 Litovio festos la 1000-jaran jubileon de sia fondiĝo, krome, en 2009 Vilno fariĝos "Eŭropa kultura ĉefurbo". Por konigi Vilnon al la tuta mondo, la Litova Esperanto-Asocio, la Litova Ĵurnalisto-Asocio kaj la Tutmonda Esperantista-Ĵurnalista Asocio kune organizis tiun ĉi kongreson kun la temo "Internacia Interkultura Komunikado: Ĵurnalismo kaj Esperanto".

Mia vojaĝo komenciĝis en la 25-a de majo kaj finiĝis en la 31-a. Mi venis al Litovio tra Stokholmo, ĉefurbo de Svedio. Antaŭtagmeze de la 30-a de majo laŭ la vilna tempo mi venis al Munkeno por reveni hejmen. Mi restis 7 horojn tie kaj vizitis la antikvan urbon, akompanate de tri germanaj samideanoj. Tiu ĉi vojaĝo kreis multajn "unuafojajn" en mia vivo: Unuafoja vojaĝo eksterlanden, unuafoja vojaĝo per aviadilo kaj en la angla lingvo, unuafoja internacia kongreso per kaj por Esperanto, unuafoja prelego en tia kongreso, unuafoja vizito al Litovio kaj Eŭropo, unuafoja interparolo kun alilandaj altranguloj kaj unuafoje intervjuata de televizio eksterlande, ktp.

Inaŭguro de la kongreso

Je la 10-a horo de la 27-a de majo inaŭguriĝis la kongreso en la antikva urbodomo de Vilno. La inaŭguron ĉeestis urbestro de Vilno, konsilanto de la ĉefministro, prezidanto de la Litova Esperanto-Asocio, prezidanto de la Litova Ĵurnalisto-Asocio kaj estraro de la Tutmonda Esperantisto-Ĵurnalista Asocio. Povilas, prezidanto de la Litova Esperanto-Asocio, prezidis la inaŭguron kaj funkciis kiel tradukisto de la urbestro kaj konsilanto de la ĉefministro. La urbestro kaj la konsilanto de la ĉefministro salutis la kongreson en Esperanto kaj poste parolis en la litova lingvo. Post la inaŭguro, Humphrey Tonkin prelegis “Internacia Interkultura Komunikado: Ĵurnalismo kaj Esperanto”.

Tagmanĝejo kun antikva stilo

LKK aranĝis tagmanĝon dum la kongreso: En la 27-a kaj la 28-a de majo ni tagmanĝis en restoracio proksima al la antikva urbodomo. En la 29-a kaj la 30-a de majo ni tagmanĝis en manĝejo sub la parlamentejo.

La restoracio havas antikvan stilon: ĉe la enirejo oni povas vidi antikvajn seĝon, ŝrankon por konservado , puŝĉaron por transportado, pesilon, jutsakojn plenajn de objektoj. Sur la muro estas pentraĵo pri produktado en kampoj kaj vivo en ĉambro de litovoj en la pasinteco. En la manĝejo oni povas vidi grandegan arbon sen folioj, antaŭ la arbo estas baseno kun vivaj fiŝoj, sub la arbo -- fluanta akvo. La tabulo kaj seĝo estas faritaj el ligno kaj la muro -- el ŝtonoj kaj brikoj. Ankaŭ la ornamaĵoj de la restoracio havas antikvan stilon: super la tabulo estas bestaj feloj kaj lignaj skulptaĵo. Mi vidis ankaŭ longan lancon por ĉasado kaj antikvan argilaĵon arte faritan.

Prelego dum la kongreso

En la 28-a de majo okazis konferenco de TEĴA kaj oni elektis estraron de la asocio. Poste, la programo de la kongreso okazis en tri kunvenejoj. Laŭ aranĝo de LKK mi prelegis en la Sekcio No. 2 posttagmeze. Fama esperantistino Barbara el Pollando prezidis la prelegojn.

La titolo de mia prelego estis “Novaj Interretaj Teknologioj kaj la Internacia Esperanto-movado”. Mi estis unu el la plej junaj prelegantoj en la kongreso (alia esperantistino el Svislando estas pli juna ol mi je unu jaro). Ĉ. 20 esperantistoj aŭskultis mian prelegon. Laŭ aranĝo de LKK mi prelegis nur 30 minutojn. Mi montris komptutilan teknologion rilate Esperanton dum mia 20-minuta prelegado. En la lastaj 10 minutoj oni bombardis min per demandoj pri elektronika E-bibolioteko kaj pri El Popola Ĉinio, mi respondis kaj konigis al ili la retejon de El Popola Ĉinio. Mia amikino Maritza Gutiérrez González el Kubo laboranta en la Havana Radio fotis min, kiam mi prelegis.

Neatendita rikolto

Kiam mi finprelegis kaj eliris el la kongresejo por aĉeti SIM-karton por mia poŝtelefono, mi renkontiĝis kun Povilas. Li demandis, ĉu mi volas viziti la televidan stacion aŭ ne. Mi jesis. Povilas invitis ankaŭ Badu, aŭstralan esperantiston.

Post kelkminuta veturado per aŭto, ni atingis la Televidan Stacion nomatan Kanalo-5. Estis parola programero kaj prezidis Audrys Antanaitis, prezidanto de la Litova Esperantista-Ĵurnalista Asocio. Unue la prezidanto konigis Badu kaj min al la rigardantoj, poste la prezidanto kaj aliaj gastoj (esceptee de mi kaj Badu) parolis en la litova lingvo. Kvankam mi ne komprenis ilian parolon, tamen mi sciis, ke ilia diskuto koncernas Esperanton.

Nun mi konjektis kial Povilas invitis Badu kaj min: ĉar la haŭto de Badu estas nigra, kaj la mia -- flava, kaj tiu de la aliaj -- blanka. Ni reprezentis la tri ĉefajn rasojn de la mondo. Ni el malsamaj landoj kaj malsamaj rasoj povas paroli kaj interŝanĝi en Esperanto, tio montras, ke Esperanto estas utila kaj lerninda. Ĉe la fino de la programero okazis akcepto de la litova ĉefministro, kaj la programero, kiun ni ĉeestis, estis dissendita dum la akcepto. Mi vere enviis tian efikecon.

Akcepto de litovaj altranguloj

LKK organizis trifoje akcepton de la 27-a ĝis la 29-a de majo, t.e. tio de la urbestro de Vilno, de la litova ĉefministro kaj de prezidanto de la litova parlamento.

La 27-an de majo okazis akcepto de la urbestro de Vilno en la kongresejo -- la antikva urbodomo. Mi opiniis, ke la akcepto estas organizita de la urbestro sola, do mi ne preparis donacon por aliaj akceptantoj. Fakte mi eraris. Vidante la urbestron parolantan kun ĉeestantoj, mi iris al li kaj donacis al li verdan “ĉinan nodon”, metiartaĵon kun naciaj karakteroj. Mi diris al li, ke la ĉina nodo signifas feliĉon, kaj verdo estas koloro de Esperanto. La urbestro ĝoje akceptis ĝin.

En la sekvanta tago venis vico de akcepto de la litova ĉefministro, sed li ne ĉeestis la akcepton pro ŝtataj aferoj.

Vespere de la 29-a de majo okazis akcepto de prezidanto de la litova parlamento, kaj mi preparis papertondaĵon por li. Mi diris al li: “Mi venis el Ĉinio. Jen donaco al vi. Ĝi estas tradicia metiartaĵo de Ĉinio. Vi estas bonvena al Pekino kaj al la Pekinaj Olimpikoj. La prezidanto tre ĝojis kaj konigis al mi la rilatojn inter la du landoj kaj la du parlamentoj. Ĉar mi estis tre kortuŝita, mi ne povis memori lian tutan parolon. Mi tre ĝojis tiam, ĉar tio ĉi estas mia unuafoja parolo kun alilanda altrangulo.

En Munkeno

Je la 17-a horo kaj 30 minutoj Uli Emder akompanis min al la flughaveno. Survoje estis interesa sed maltrankviliga afero. De la stacio al la flughaveno la metroo ne tute funkciis, tiam estis ĉ. la 18-a horo. Tiam subite pluvegis kaj pli malbone, ke ĉe tiu stacio ne ekzistis buso nek taksio al la flughaveno. Uli Emder diris, ke ankaŭ antaŭe estis simila afero. Mi demandis lin, kiam oni povas refunkciigi la metroon, sed ankaŭ li tion ne sciis. Mi estis tre maltrankvila, ĉar mia bileto ne povis esti ŝanĝita. Mi devis atingi la flughavenon akurate. De la stacio al la flughaveno oni bezonas veturi 20 minutojn per metroo. Mi ne sciis kion fari. Feliĉe, 40 minutojn poste la metroo refunkciis.

Je la 19-a horo mi atingis la flughavenon. La oficisto diris al mi, ke oni ĉesis servi pasaĝerojn je la 19-a horo kaj 30 minutoj. Mi volis aĉeti ion en la flughaveno, sed mi ne havis sufiĉan tempon post la prosekureca kontrolo. Kiel bedaŭrinde!

Adiaŭ, Munkeno! Adiaŭ, Germano! Adiaŭ, Eŭropo! Kun riĉa kaj kontentiga sperto en Eŭropo, mi eniris en la aviadilon por reflugi hejmen. Mi estis feliĉa, ĉar mi amikiĝis kun multaj esperantistoj el pluraj landoj dum tiu ĉi vojaĝo. Kaj la lasta kreis multajn “unuafojajn” en mia vivo. Mi neniam forgesos la belajn travivaĵojn!