La nomo de Mao Zifu, nia poeto en Esperanto, estas konata de ĉinoj, sed tiuj, kiuj legis liajn poemojn, estas ne multaj, ĉar liaj poemoj pliparte aperis sporade sur paĝoj de revuoj en Esp-o eldonitaj eksterlande, aliparte aperis en la revueto Penseo de Ĉinio antaŭ pli ol dek jaroj.

Li iam kompilis siajn poemojn verkitajn en Esperanto en volumon, kiun Jorge Camacho, Istvan Ertl, Miguel Fernandez kaj Antonio Valen, liaj amikoj de Ibere-skolo ordigis kaj poluris, kaj entuziasme rekomendadis al eldonejoj, finfine lia poemaro estas eldonita de eldonejo Mondial en Novjorko, Usono, gratulinde!

La titolo de la poemaro estas Kantoj de Anteo, en kiu troviĝas liaj poemoj, aperintaj kaj ne aperintaj en Esperantaj revuoj ĝis nun, dividitaj en 4 partoj: 1) Kantoj de Anteo; 2) Eterna distanco; 3) Ekspliko; 4) Ŝanĝado.speranta poeto Miguel Fernandez verkis antaŭparolon por la poemaro, kaj en la 4-a parto ankoraŭ troviĝas prefaco verkita de Shi Chengtai por Ŝanĝado, kiam tiu parto aparte estis eldonita de La KancerKliniko unuafoje en Francio, kiel n-ro 14 de La KromKancerKliniko, 1997.

Pri lia verkado/versado Fernandez trafe traktis: "Antaŭ la poemoj de Mao Zifu sendube la leganto sentas la samon, kion la granda Goethe sentis antaŭ la arto de Pagnini, nome tian misteran povon emanantan el la verko, kiun ĉiuj ĝisoste perceptas kaj neniu filozofo kapablas klarigi." (1)

Antaŭe en la Universala Kongreso de Esperanto en Montpeliero, 1995, Fernandez prelegis, fervore rekomendante al aŭskultantoj liajn poemojn: "...ĉi poeto, ĉi neniam venkebla venkito, en sia ĉambro, kiun li rigardas ĉelo kaj kaĝo, kapablas fajne ŝpini sonĝeskan lirikan unuverson, paroli al ni pri amo, espero kaj despero, krii plengorĝe, ke li vivas kaj mortas ĉiutage, samkiel ni ĉiuj. Tiel ĉi junulo, kiu nomas min frato – kia honoro! – ĉiuverse kaj pretervole instruas min pri poeteco kaj homeco." Li ankoraŭ parolis, ke la rekomendado de eldonado por la poemaro "ne pro karitato aŭ kompato, sed pro ĝiaj poeziaj kvalitoj, pro la fakto, ke la poemaron Kantoj de Anteo meritas kaj la nuntempa Esperanto-poezio kaj la esperantaj poeziemuloj kaj la aŭtoro mem." (2)

La aperigo de ĉi poemaro ne nur estas mejloŝtono por la verkado de Mao Zifu, sed ankaŭ estas eksponado, ke la ĉinaj esperantistoj jam eniras en la novan etapon de la klopodado por la esperanta kulturo. Iam ni kontribuis al la verda Parnaso elstaran poeton Armand Su (1936-1990), tamen Armand Su agadis en la postparnasisma stadio laŭ W. Auld, verkostile apartenis al la nova romantismo, la kruela socia situacio de lia epoko limigis lian verkadon, kaj li bedaŭre ne atingis en sia verkado la apogeon. Tamen la verkado de Mao Zifu jam transpasis la historion kaj eniris en avangardisman vicon.

La epoko antaŭenmarŝas, ankaŭ la Esperanta kulturo senĉese riĉiĝas kaj maturiĝas, al tio ĉi ne mankas la kontribuado de la literatura verkado, kaj Mao Zifu estas elstara el la ĉinaj s-anoj. Oni bone scias, ke li estas vaganto sur rulseĝo, lia atingo certe instigas nin, kiuj estas kun sanaj membroj, plie klopodadi, ĉar li sur rulseĝo marŝas pli antaŭa ol ni. Por sia atingo en la poezia verkado li estis dufoje premiita (La nova talento de BK kaj Premio de Grabovski), kaj elektita kiel komitatano de EVA.

La unua poemo en la poemaro estas pri Anteo, la giganto en la helena mito, tamen Anteo en la poemo ja estas la poeto mem, "ho, Anteo / sur rulseĝo!", kiu elĉerpis la grandan forton el sia panjo Tero kaj venkis ĉiun suferon. Legante liajn poemojn, ni sentas "tian misteran povon emenantan el la verko", kia ja estas la plej bona repago, kiun la poeto donas al ni, kaj ni, promenante en lia poezia ĝardeno, gajnas la belan artan ĝuadon.

Ni sincere dankas la eldonejon Mondial, kiu eldonis ĉi poemaron Kantoj de Anteo, tio ja estas la kristalo de la amika kunlaborado translandlima en Esperantujo.
_____________________________________

(1) El antaŭparolo de Kantoj de Anteo, p.7

(2) El antaŭparolo de Kantoj de Anteo, p.12

Mao Zifu pri si mem (El la poemaro "Kantoj de Anteo" de Mao Zifu)

Naskiĝo en la 14-a de jan. 1963, en fora vilaĝo.

Ludiloj grunda kaj ŝtona. Nutraĵoj hordea, napa kaj batata. Sorto.

Studento en la normala universitato de prov. Hunan, Ĉinio, intertempe, flugpilka teamano de fakultato de matemetiko, dum sept. 1980-jul. 1984.

Sen groŝo en la poŝo, ofta promenado kun samĉambranoj de la monto al la strando ĉirkaŭ la universitato. Fortuno.

Instruistiĝo en sept. 1984, en mezgrada faka lernejo.

Permesita perspektivo antaŭ la mano. Destino.

Paraliziĝo je la 23-a de mar. 1985 danke al traktoro-stiristo samaĝa kiel mi.
Juneco kaj revo krevis en momento. Fatalo.

Pensiulo ekde okt. 1985.

Mortanto vivanta. Rezignacio.

Esperantisto en la ĉelo de post 1986. Providenco.

Celibulo por ĉiam ne pro religio; liberkredanto pri la religioj orientaj kaj okcidentaj. Scivolemo.

Verkisto/versisto. Tempopasigo.

Membreco en Esperantlingva Verkista Asocio ekde okt. 1997. Taŭga?

Sola jam ne izolita. Komputilo – kunulino neniam perfida. Saŭdado.