En 1981, mi naskiĝis en malgranda vilaĝo en Hebei-provinco en norda Ĉinio. Tiam la tiea ekonomio estis tre subevoluinta kaj havis grandegan diferencon kun tiu de urboj. En urboj, oni povas facile aĉeti bezonatajn aĵojn en memservejo aŭ butikoj. Sed en vilaĝoj ne ekzistis memservejo nek butiko, kaj oni povis aĉeti aĵojn nur en foiro.

En mia memoro la tiama foiro estis tre simpla. Oni starigis simplan stablon sur la tero kaj sternis tolaĵon sur ĝi, kaj sur la tolaĵo estis komercaĵoj. Iuj vendantoj eĉ ne havis stablon kaj tolaĵon, kaj ili sternis nur paperon sur la tero kaj poste metis komercaĵojn sur ĝi. La skalo de la foiro estis malgranda, se oni staris sur kompare alta loko, li povis vidi la tutan foiron. 1 horo estis sufiĉa por traviziti la tutan bazaron. La ĉefaj komercaĵoj en la foiro estis ĉiutagaj necesaĵoj kaj iloj por agrikultura produkto. En la foiro oni vendis ankaŭ fruktojn, legomojn kaj almanĝaĵojn de malmultaj specoj. Kiam mi estis infano, mi ĉiam atendis la tagojn de foiro kalkulante la datojn per la fingroj, ĉar en tiuj tagoj miaj gepatroj ofte aĉetis pomojn kaj bombonojn por mi.

Tiam, mia familio ne havis biciklon, kaj mia patrino kun korbo piediris al la foiro. Revenvoje ni foje povis petveturi per bovĉaro. Ni bezonis ĉirkaŭ duontagon por viziti foiron, dum plejparto de la tempo estis por piediro sur la vojo. Mi ofte rememoras la vizitadon al foiro en la infaneco. Mia patrino, mia plijuna frato kaj mi kune vizitis foiron. Laciĝinte de piedirado mia plijuna frato petis mian patrinon porti lin surdorse, kaj mi kun la korbo piediris libere. La mallarĝa vojo estis kavplena, kaj flava polvo leviĝis pro homa irado. En somero, la vojo estis plena de flakoj post pluvo, kaj mi, nudpiede, tretadis en ili, tiel miaj piedoj ofte estis pikitaj. La distanco inter mia hejmo kaj la foiro estas ĉ. 3 kilometroj. Kiam mi estis laca, ankaŭ mi petis mian patrinon porti min surdorse. Kaj tiam mia patrino ofte deadmonis min, dirante: "Kiam ni atingos la foiron, mi aĉetos bongustajn baozi-ojn* por vi." Aŭdinte tion, mi ne plu insistis pri mia peto. Ĉiufoje mia patrino aĉetis tri baozi-ojn, unu por mi, la duan ŝi dividis kun mia plijuna frato, kaj la lasta por mi por frando revenvoje.

Post kiam mi ekvizitis mezlernejon, mi malofte akompanis mian patrinon al foiro. Kiam mi studis en universitato en alia loko, mi ne plu vizitis foiron kune kun mia patrino. En la fino de 2006, mi iris hejmen por viziti miajn gepatrojn. En la sekvanta tago estis foiro, do mi refoje akompanis mian patrinon viziti foiron.

"Jianhua, elpuŝu motorciklon el la interna ĉambro kaj, kaj ni veturu per ĝi al foiro." Tion diris mia patrino purigante la manĝilarojn post matenmanĝo. Nun, mia familio havas motorciklon. Kiam mi estis infano, mia plej granda deziro estis havi biciklon, por ke la patrino povu veturi al foiro kune kun ni per biciklo.

Post pordomalfermo kaj reformado de Ĉinio, oni alprenis sistemon de kontraktita uzo de kampoj, kaj la kamparanoj povas disponi la grenon post pago de imposto. Pro tio, la kamparanoj tre volonte kulturas grenon kaj multe altiĝas la produkto-kvanto de greno, kaj la kamparanoj riĉiĝis iom post iom. Komence, la riĉaj kamparanoj aĉetis biciklon; poste, motorcikloj anstataŭis biciklojn. Nun la ŝoseo de mia vilaĝo al la gubernia urbo jam estis konstruita antaŭ 10 jaroj, la trafiko fariĝis tre facila.

Baldaŭ, mi kaj mia patrino atingis la foirejon. En la parkejo de motorcikloj kuŝis vicoj kaj vicoj da motorcikloj de diversaj specoj. Kiam mi studis en mezlernejo, tie estis nur bicikloj.

La foiro estis tre vigla. Tie oni vendas marproduktaĵojn, vestojn, ŝtofojn, legomojn, fruktojn, feraĵojn kaj multajn aliajn. Tie oni vendas eĉ komputilojn, diĝitajn diskoaparatojn, motorciklojn ĉinajn aŭ importitajn.

Ĉe la foirejo estas retumejo kun dekoj da komputiloj. Plejparto de la retumantoj estas junuloj, kaj ankaŭ kelkaj mezaĝuloj. Ili aŭ aŭskultas muzikon por malstreĉi sin, aŭ legas novaĵojn okazintajn en aliaj lokoj, aŭ babilas kun amikoj aŭ parencoj en malproksima loko. Najbare de la retumejo estas komputika trejnejo. La mastro de la trejnejo diris al mi: "Mia trejnejo ekfunkciis antaŭ kelkaj monatoj, sed multaj homoj jam sin anoncis por trejniĝi!" Dirante tion, la mastro vidigis grandan ĝojon sur la vizaĝo.

En la foiro mi renkontis unu el miaj samklasanoj en mezlernejo. Nun li estas mastro de memservejo kaj ĉiam estas okupata de komercado. Li diris al mi: "La komercado de mia memservejo estas tre bona. Pro multaj laboroj, mi invitis tri parencojn helpi min. En la memservejo estas ĉ. 2000 specoj da komercaĵoj kaj la vilaĝanoj povas aĉeti preskaŭ ĉion kion ili bezonas."

Adiaŭinte mian kunlernanton, mi vidis multajn homojn ĉirkaŭi standon. Mi iris tien kaj trovis, ke oni vendas poramuzajn animalojn. Kamparanoj riĉiĝis, tial la maljunuloj ne bezonas labori sur la kampo, do ili kulturas florojn aŭ bredas orfiŝojn, aŭ dogojn por sin distri.

Mia patrino aĉetis du plenajn korbojn da freŝaj fruktoj, legomoj, viando kaj vivaj karpoj, kaj ankaŭ freŝan floron en vazo. Baldaŭ ni revenis hejmen per motorciklo. Kaj tiam mi ekhavis la deziron ripeti veturadon en bovĉaro, sed mi scias, ke tio jam estas neebla, ĉar la kampa laboro de nia vilaĝo estis mekanizita, kaj neniu bredas bovon.

* Baozi-o: Vaporumita duonsfera farĉita pasto fermentinta.