Tomata reĝo Jiang Shihe estas kamparano en Dehui, Jilin-provinco en nordorienta Ĉinio. Li diris: "Antaŭe por vendi niajn produktaĵojn, ni multe kuris por serĉi aĉetantojn, sed kiel ajn rapide ni kuris ni ne povis atingi ŝanĝiĝojn de merkato. Nun poŝtelefono multe faciligas nian vendadon, kaj sur interreto la kurzo de la tuta lando estas tute klara... Retrorigardante la vojon en la pasintaj jaroj, mi sentas min kvazaŭ en sonĝo. La ŝanĝiĝoj estas tiel grandaj kaj tiel rapidaj, ke mi ne povas kredi."

Julie 52-jara Jiang akceptis mian intervjuon. Kiam li parolis pri tomata vendado surrete, fiereco radiis sur lia vizaĝo.

Jiang ekkulturis tomaton en la mezo de la 1980-aj jaroj. Unue li provplantis iomete en sia korto por si mem kaj najbaroj.

En 1993 li kulturis tomaton en forcejo kaj unuafoje spertis malfacilon pro malfacila komunikado, ĉar li ne sciis kiel forvendi dek mil kilogramojn da sia produkto. Tiam troviĝis nenia komunikilo en la vilaĝo kaj li devis transporti tomatojn al la najbara provinco Heilongjiang. Tio daŭris kvar jarojn. Kvankam li multe klopodis en rikoltaj sezonoj, tamen merkataj ŝanĝiĝoj ofte lin ĝenis.

Iusomere li akiris informon kaj transportis en ŝarĝaŭto 16 tunojn da tomatoj al la Hegang-a regiono en Heilongjiang. Neatendite en nur du tagoj tomatoj el Shandong-provinco satigis la lokajn legombazarojn. Eĉ vendado en malkara prezo neniun interesis. Jiang estis tiel maltrankvila, ke li nenion manĝis dum la tuta tago. Li trovis nenian elirejon krom fari podetalan vendadon surstrate. Tiufoje li perdis pli ol 10 mil juanojn. En tiuj jaroj 10 mil juanoj ja estis granda sumo.

Jiang spertis similajn suferojn du aŭ tri fojojn ĉiujare. "Kiel ajn rapida estis mia kurado, ĝi ne povis atingi la merkatan ŝanĝiĝon."

La malfacila tempo por Jiang finiĝis en 1996. Kiam li vidis, ke oni libere parolis per poŝtelefono kun aliaj en ĉiu ajn loko, li sentis fortan deziron havi la aparaton por faciligi sian vendadon.

Aĉetinte poŝtelefonon, Jiang ĝojiĝis por iom da tempo, ĉar li ne plu trankviliĝos pro vendado de siaj tomatoj. "Per poŝtelefono mi povas paroli kun aĉetanto, kie ajn li estas. Tio ja multe faciligas mian komercon."

Meze de majo en tiu jaro, li telefone informiĝis antaŭ vendado, ke pluraj legombazaroj en Harbin urĝe bezonas tomatojn. Fine li vendis siajn tomatojn je bona prezo.

Ekde tiam lia komerco pli kaj pli grandiĝis dank' al poŝtelefono.

En 2001 Jiang aĉetis komputilon. Li diris: "Kun poŝtelefono, mi pensis, ke nenio estos pli oportuna ol tiu aparato. Mi ne atendas, ke kelkjarojn poste mi ekvendas tomatojn per interreto. Je movo de muso, la tutlanda kurzo de tomato tuj aperas antaŭ mi. Kaj tio evitigas al mi komercajn trompojn."

Foje iu kliento telefonis al Jiang por aĉeti 30 tunojn da tomatoj. Jiang demandis, kian prezon li proponis, li respondis, ke 0.3 juano por 1 kilogramo estas la kutima prezo. Jiang diris: "Mi estas surrete kaj scias la prezon. Mi ne marĉandas, la prezo estas 0.4 juano/kg." La kliento povis nur konsenti kun li.

En ĉefsezono de vendado Jiang retumas por koni tomatan kurzon. Dank' al interreto, li posedas ĉiujn informojn pri la merkato. Nun li vendas siajn tomatojn al Rusio. Ĉiujare li eksportas 25 mil da kilogramoj da tomatoj kaj la tuta vilaĝo eksportas 1500 mil tunojn da tomatoj kun enspezo de 1300 mil juanoj.

Materialo:

Ĝis la jarfino de 2006 en la kamparo ĉiuj 1000 familioj posedis 24 komputilojn, sed nur 5 en 2000; kablo instaliĝis en meza kaj orienta Ĉinio kaj prioritata okcidenta Ĉinio, kaj malfermiĝas larĝbenda reto.

En 1996 la Agrikultura Ministerio de Ĉinio starigis la ĉinan agrikulturan retejon. Nun fondiĝis la agrikultura portala retejo kun pli ol 20 profesiaj retejoj. Ĝis la fino de 2006 troviĝis 6389 agrikulturaj retejoj, kaj granda parto de Ĉinio havis agrikulturajn komunikajn servojn kun 60 mil kamparanaj informistoj.