"Ĉi tie ni estas kiel hejme. La direktorino traktas nin ameme. Se iu malsanas, ŝi certe venas vidi lin, malgraǔ sia granda okupiteco. Postdorse ni ĉiuj nomas ŝin panjo Zhou," diris per neklara voĉo kun serioza mieno Shen Chenchen, surda lernanto en la 9-a klaso, kiu baldaŭ diplomitiĝos.

Zhou Ye, kiu sin okupas pri speciala edukado 24 jarojn kaj nun laboras kiel direktoro de la Lernejo de Speciala Edukado de Dongcheng-distrikto, Pekino, mem ne scias pri tiu nomo.

En 1983, la 20-jara Zhou Ye komencis sian provlaboradon en la Unua Surdula Lernejo de Pekino. La konfuzaj gestadoj de la surduloj iagrade timigis kaj hezitis ŝin, kiu neniam vidis tian scenon. Tiam ŝi, 175 cm alta, svelta kaj tre bela knabino, havis ŝancon dungiĝi kiel manekeno, sed la naiveco kaj sincereco de la infanoj restigis ŝin en la lernejo.

Ŝi klare memoras, ke kiam ŝi unuafoje klarigis al la handikapitaj geknaboj la vortojn "dentobroso" kaj "brosado de la dentoj", ŝi uzis diversajn manierojn por klarigi la diferencon de tiuj du esprimoj, tamen la geknaboj ne povis kompreni ŝin. Tio ege maltrankviligis ŝin. Sed ho ve, ju pli ŝi maltrankvilis, des pli ŝi ne povis bone klarigi. La geknaboj ripetfoje eraris en fraz-konstruado. Ŝi subite svenis pro maltrankvilo. Rekonsciiĝinte, ŝi trovis, ke ŝi sin klinis ĉe la podio kaj aro da geknaboj puŝetis ŝin. Iuj faris al ŝi gestan demandon, kio okazis al ŝi, aliaj mimike petis ŝin trinki akvon, triaj palpis ŝiajn vizaĝon kaj manojn. Ili venigis lernejan kuraciston, kaj akompanis ŝin al la lerneja kuracejo. Tiumomente la zorgemaj rigardoj de la geknaboj por ĉiam gravuriĝis en ŝia memoro. De tiam ŝi komencis lerni mimikon, instrui mimikon kaj studi pri pluraj temoj por administri la lernejon.

Li Zheng estis lernantino de Zhou. Kiam ŝi ekvizitis la lernejon en la aĝo de 7 jaroj, ŝi povis prononci malklare nur simplajn silabojn. Por ke la knabineto povu diri la vorton "frato", Zhou konsumis la tutan monaton. Por ke la knabino sukcesu prononci la vorton, ŝi devis vidigi al ŝi la movon de la lango en la buŝo. Ŝi metis la manon de la knabino ĉe sia mandiblo por ke ŝi perceptu ŝanĝiĝon de la buŝo. En la aĝo de 10 jaroj, kiam Li Zheng partoprenis la Unuan Tutlandan Surdulan Someran Tendumon, ŝi, kiel reprezentanto de la lernantoj, jam tre flue parolis en la inaǔguro de la tendumo.

"Li Zheng vivis 9 jarojn en la lernejo, dume ŝi partoprenis someran tendumon kaj plurfoje sursceniĝis por arta prezentado kaj ŝi povis tre facile komunikiĝi kun aliaj. Nun ŝi jam diplomitiĝis el alta lernejo kaj laboras kiel trejn-instruisto en resaniga establaĵo," diris Zhou. Zhou estas tre ĝoja kaj fiera, ĉar ŝi sukcesis fari tiujn handikapitajn geknabojn utilaj al la socio.

Zhou ofte lasis geknabojn palpi ŝian gorĝon por percepti vibradon de la voĉkordo, aǔ ŝian nazon por percepti vibradon de nazaloj kaj koni la regulojn de la prononcado. Por ke la geknaboj posedu la ĝustan metodon de prononcado, ŝi multfoje sin ekzercis en prononcado antaŭ leciono por analizi la trajtojn de ĉiu sono. Ŝi ofte larĝe malfermis sian buŝon por ke la geknaboj klare vidu la formon de ŝia buŝo kaj moviĝon de ŝia lango. Pro tio, ŝia gorĝo ŝvelis, kaj iafoje ŝi eĉ sentis malfacilon en la manĝado.

Gorĝ-malsekigaj tablojdoj kaj akvo estas ĉiam troveblaj en la ĉambro de Zhou. Poste, sur ŝia tablo de la podio neatendite aperis diversaj medikamentoj kontraǔ gorĝaj malsanoj, kiaj gorĝ-malsekigaj tablojdoj kaj medikamento karkandro (Carcandra glabra), donacitaj al ŝi de atentemaj geknaboj, kiuj rimarkis la regulon de ŝia gorĝ-malsano. Tiuj saĝaj, diskretaj infanoj kaj iliaj varmaj koroj ofte kortuŝis ŝin ĝis larmoj.

Pro sia amo al la infanoj, ŝi fariĝis ilia plej kara homo. Publike ili nomas ŝin direktorino, sed postdorse panjo. Ili tiel diris al mi: "Preskaǔ ĉiutage ŝi iras al la klasĉambroj por vidi nin. Ŝi scias nomojn de ĉiuj infanoj, kiuj nombras pli ol 200 en nia lernejo. Same kiel patrino ŝi zorgas pri ni kaj dediĉis sian tutan tempon al nia vivo kaj lernado."