La Gongcheng-a Jaŭ-nacia Aŭtonoma Gubernio kuŝas en montregiono norde de la Guangxi-a Ĝuang-nacia Aŭtonoma Regiono en suda Ĉinio. Antaŭ 20 jaroj la tieaj kamparanoj komencis uzi metanon kaj la gubernio fariĝis fama ekologia agrikultura loko.

La Vilaĝo Huangling la unua grandskale utiligis metanon en tiu gubernio. En la lastaj 70-aj jardekoj de la lasta jarcento la kamparanoj ekskluzive hakis arbojn por sin varmigi kaj prepari manĝaĵojn. Tiam la unua laboro de ĉiuj familioj esti arbohakado sur monto. Pro tio, la arboj sur la monto pli kaj pli malmultiĝis, kaj iuj montoj fariĝis kalvaj. Kiam la proksimaj arboj estis elĉerpitaj, la lokanoj iris pli malproksimen por hakado. Fine, manko de brulaĵo fariĝis urĝa afero de la lokaj kamparanoj. Tio ne nur malfaciligis ĉiutagan vivon de la lokanoj, sed ankaŭ malbonigis la medion. Kalviĝi de montoj kaŭzis naturajn katastrofojn, sekve la vivo de la kamparanoj fariĝis pli kaj pli malfacila.

En 1983, Huang Guanglin, gvidanto de la vilaĝo Huangling, konstruis ŝtonan metanan cisternon kun kapacito de ĉ. 20 kubmetroj. Poste ŝi bredis kelkajn dombestojn por akiri fekaĵon de la bestoj kiel materialojn de metano. "Poste mi aŭdis, ke feĉo pro produktado de metano estas pura organika sterko, do mi kulturis fruktarbojn. Kiam la fruktoj maturiĝas, mi vendas ilin kaj parton de ili mi donacas al miaj parencoj." Huang diris, ke ŝi ne imagis ke ŝia agado kaŭzis grandegan ŝanĝiĝon de la vilaĝo. Metano utilas al iliaj kuirado, lumigado, brutobredado kaj arbokulturado. Tio interesis la vilaĝanojn, kaj multaj el ili lernis de ŝi la teknikon. Pli ol 10 cisternoj de metano estis konstruitaj en mallonga tempo.

Utiligado de metano en la vilaĝo Huangling interesis la lokan registaron. De la mezo de la 80-aj jardekoj de la lasta jarcento, Gongcheng-gubernio komencis disvastigi la metanan teknikon. Ĝis 2004, pli ol 86 procentoj da familioj en la kamparo de la gubernio jam uzis metanon.

Kaj nun ĉirkaŭ ĉiuj kamparanaj familioj uzas metanon, kaj en la gubernio prosperas arbaroj sur la montoj, ĉirkaŭ la vilaĝoj kaj apud vojoj, kaj fruktarboj en la korto de la kamparanoj abunde donas fruktojn.

Iu vilaĝano diris, ke en la fino de la 70-aj jardekoj de la lasta jarcento, la arboj sur la montoj estis forhakitaj, kaj eĉ la herboj estis fortranĉitaj por brulaĵoj, kaj ĉiuj vilaĝoj instalis gardiston sur la montoj. Sed nun neniu hakas sur monto por brulligno. Vilaĝano Ye Guirong bone ordigis sian korton kaj kuirejon. Ŝi diris: "Antaŭe mi uzis brullignon por kuiri, kaj la kuirejo estis plena de brullignoj kaj la muro estis nigra pro la fumo. Nun ni kuiras per metano. Se la metano estas ne sufiĉa, mi uzas likvigitan gason. Dank' al uzado de metano kaj likvigita gaso ni ĝuas oportunecon kaj purecon."

"Pro uzado de metano, ni havas pli verdajn montojn, pli puran akvon kaj pli bela vilaĝon. Mi opinias ke la vojo de disvolvo de metano estas ĝusta."