Li rakontas filmojn por blinduloj

de ZUO YAN

Estingiĝis lampo, eksonis muziko kaj aperis sceno sur ekrano de televidilo. Mezaĝa viro, kun kapaŭdiloj kaj mikrofono enmane, estis rakontanta en basa voĉo pri la filmo.

"La filmo komenciĝas. Ĝia titolo estas 'Atingante hejmen'."
Li estas Wang Weili. Oni karese nomas lin Dawei. La "spektantoj" estis blinduloj. Sekve de lia rakontado la spektantaj blinduloj jen ridis el la tuta koro jen dronis en profunda melankolio.

En la pasintaj du jaroj Dawei kaj aliaj volontuloj rakontis ĉ. 60 filmojn por pli ol mil blinduloj en tiu ĉi kinejo kun areo de apenaŭ 30 kvadrataj metroj en Dongcheng-distrikto de Pekino.

Fondi kinejon por blinduloj

49-jara Dawei, naskita kaj kreskinta en Pekino, iam laboris kiel teknikisto en instituto. En la 90-aj jaroj de la 20-a jc. li okupis sin pri komercado kaj poste pri farado kaj eldono de televidaj filmoj. En 2001 Dawei kreis la rubrikon "En la vivo" en la Ĉina Eduka Televida Stacio destinitan speciale por handikapuloj. Li diris: "Dum la laboro mi amikiĝis kun iuj handikapuloj, trovis ilian vivon malfacila kaj fortiĝis mia deziro fari pli multe por ili." En 2003 Dawei fondis la Edukan Kulturan Centron Hongdandan tute por publika bono kun la celo liveri al handikapuloj teknikan trejnadon kaj servon de kultura interŝanĝo.

La ideo rakonti filmon al blinduloj venis al li hazarde. Antaŭ du jaroj, kiam li rigardis hejme la filmon "La finanto", venis al li blinda amiko, do li kaj ĝin rigardis, kaj rakontis ĝiajn intrigojn al la amiko. Post finiĝo de la filmrigardo, la amiko lin brakumis kaj tre ĝoje kriis kiel infano: "Bonege, pere de via rakonto mi povas rigardi filmon." Tio ege animskuis Dawei. "Mi neniel povis imagi, ke filmo alportis al blindulo tiel gigantan ĝojon," diris Dawei.

"En julio de 2005 mi fondis tiun ĉi kinejon por blinduloj, esperante, ke pli da blinduloj povos ĝui la kolorriĉan filmon pere de rakontado pri ĝi." La kinejo estas ekipita simple per televidilo, DVD-elsendilo kaj disaŭdigilo. Je la 9-a ĉiusabate la kinejo projekcias filmon, kaj alvenas multaj blinduloj el la urbo kaj antaŭurbo de Pekino. Dawei opinias, ke kontentiga rakontado de filmoj kuŝas en tio, ĉu oni povas sincere trakti blindulojn. Influate de Dawei, venis al la kinejo pli kaj pli da filmrakontaj volontuloj, inter kiuj nemalmultaj estas studentoj.

Plejeble kontentigi la blindulojn

Dawei konigis al mi, ke blinduloj havas pli bonan aŭdadon. Do, rakonti filmon al ili ne estas simpla ripetado de rolvortoj, sed voĉa ekspliko de scenoj.

Volontulo Xiao Wen diris, ke bone kaj vivece rakonti filmon por blinduloj ne estas facila. Komence, kiam ŝi rakontis filmojn al blinduloj, ili aspektis distrite kaj flustris unu al aliaj. Poste, Dawei konigis al ŝi, ke por bone rakonti al ili filmon oni devas sperti ilian vivon, kompreni ilian senton, scii ilian bezonon kaj konsideri en ilia pozicio por scio, kion oni devas rakonti kaj kiel rakonti.

La filmoj elektitaj de Dawei por blinduloj havas klaran intrigon kaj ne rapidan ritmon kun nemultaj roloj, ĉar Dawei opiniis, ke tia filmo estas pli facile komprenata de blinduloj. Antaŭ ol projekcii filmon, Dawei rigardas ĝin almenaŭ 3-foje por noti gravajn scenojn kun la celo bone rakonti ĝin.

En tiuj jaroj Zheng Xiaojie, edzino de Dawei, ĉiam subtenas lin en lia agado. Ŝi diris, ke por sperti la vivon de blinduloj Dawei ofte promenas en la korto aŭ prenas manĝo kun kovritaj okuloj. Foje, li eĉ petis al la edzino akompani lin iri surstrate dekkelkajn kilometrojn kun la okuloj fermitaj.

Liveri pli da interŝanĝaj ŝancoj por blinduloj

La Eduka Kultura Centro Hongdandan ne estas profitiga organizo, sed estas subvenciata ĉefe per mono kolektita de la socio. Dawei konfesis, ke debute la centro ne bone funkciis, iatempe eĉ ne havis sufiĉe da mono por pagi domluon kaj salajron al laborantoj. "En la plej malfacila periodo, multaj blinduloj telefonis al ni, esperante, ke ni daŭre funkciigos la centron. Estis bonkorulo, kiu donacis la la centro 10 mil juanojn (ĉ. mil eŭroj), por ke ĝi daŭre ekzistu. Poste, ni estis helpataj de pli kaj pli multaj fervoraj homoj."

Krom senpage rakonti filmojn, Dawei kaj liaj kolegoj faris multe por handikapuloj. Ekde la jaro 2004, la centro trejnis pli ol dek blindulojn, kiuj unuapaŝe posedis kapablon kompili kaj elsendi disaŭdigajn programojn, kaj iuj el ili ricevis A-klasan ateston de ĝenerala parollingvo. En la Tago de Helpado al Handikapuloj de majo de 2006, Dawei kondukis dekojn da blinduloj palpi raketojn kaj kosmoŝipojn en la Pekina Spaciala Urbo; Dawei okazigis la aktivadon "En tri tagoj kiel blindulo" kaj lasis al 30 volontuloj kun nigraj okulŝirmiloj sperti la vivon de blinduloj.

Nun Dawei gvidas en la Pekina Popola Radio la filmo-rakontan programon "Kinejo en la koro" speciale por blinduloj vespere de ĉiu dimanĉo. Dawei diris: "Pro manko de necesaj kanaloj akiri informojn, nemalmultaj blinduloj sentas sin humilaj. Mi esperas, ke la socio liveros pli da interŝanĝaj ŝancoj, por ke ili pli multe partoprenu en la socia vivo kaj povu egale interkomunikiĝi kun sanaj homoj.

Feliĉe estas, ke pli kaj pli multaj homoj ekzorgis pri blinduloj kaj nemalmultaj volontuloj sin anoncis al rakontado de filmoj por blinduloj. La DVD-elsendilo de la centro estas donaco de volontuloj, kaj iuj oferis siajn konservaĵojn por kolekti monon al la centro per aŭkcio.

Ĉe fino de la intervjuo, Dawei prezentis sian alian deziron: "Fari modelojn de famaj konstruaĵoj de la mondo kaj eĉ miniaturojn de metroo, ŝoseo kaj ponto, por ke blinduloj ilin palpu, kaj sciu, kiaj ili estas."