Ŝanĝiĝo kaj neŝanĝiĝo de Pekino

de HIBIKI TANAKA *(Japanio)

Mi estis en Pekino jam 8 jarojn. En Japanio estas onidiro: "Kie vi loĝas longe, tie estas via hejmo." Pekino jam fariĝis mia dua hejmloko. Dum tiuj ĉi 8 jaroj, mi vere vidis ĝiajn grandajn ŝanĝiĝojn.

En la unuaj jaroj post kiam mi venis en Pekinon, antaŭ mia loĝiloko estis verda rizkampo, proksime de ĝi senĝene promenis bovoj.

Mi kreskis en Tokio, kie estas multaj ĉielskrapantoj, kaj mi neniam ĝuis kamparajn pejzaĝojn. La belaj kamparaj pejzaĝoj en Pekino refreŝigis min. Siatempe Pekino havis tre malmulte da ĉielskrapantoj escepte en ĝia Centra Komerca Distrikto. Oni povis vidi la senliman bluan ĉielon, kio estas tre rara en Tokio.

En Sanlitun-kvartalo kaj Xiushui-bazaro mi ellernis marĉandi. Ĉe mallarĝa strato estis multaj standoj, kiuj vendas legomojn, fruktojn, viandojn, vestojn ktp. Tie ĉi oni povis aĉeti ĉion por sia ĉiutaga vivo. La bazaro estis miniaturo de la ĉiutaga vivo de pekinanoj. Tie ĉi mi povis pli detale rigardi Pekinon kaj profunde koni ĝin.

Ankaŭ hutong estas loko tre ŝatata de mi. En varmega somera vespero, kun ventumilo en la mano, oni ofte refreŝigas sin sidante sur tabureto, viroj triope aŭ kvarope drinkas glacian bieron, virinoj arope balibas, infanoj ĝoje ludas ŝvitante, geavoj kun ridetoj rigardas siajn nepojn apude.

La stratetoj de Pekino estas saturitaj de densa etoso de vivo. Ŝajnas, ke la tempo pasas malrapide tie. Tio ja estas la gusto de la malnova Pekino.

Mi ne scias de kiam Pekino ekŝanĝiĝis. Ĉielskrapantaro kovras la vastan ĉielon, altaj luksaj loĝdomoj antaŭ mia loĝloko kreskis sur la rizkampo. La merkatoj de Sanlitun kaj bazaro de Xiushui translokiĝis en domegon. Kvankam ili restas viglaj, tamen ili fariĝis turismaj lokoj por fremdlandanoj. Kun disvolviĝo de la urbo, mallarĝaj hutong-oj malaperas unu post alia.

Promenante inter ĉielskrapantoj surstrate, mi estas ofte kaptita de ia iluzio, ke mi alvenis al alia urbo. Kvankam la hieraŭaj stratetoj de Pekino malaperas rapide, tamen la afableco de pekinanoj neniom ŝanĝiĝis.

Foje mi iris vidi mian amikon, sed neniel povis trovi la difinitan rendevuejon, mi min do turnis al apudstaranta maljunulo. Ne sciante la lokon, la maljunulo demandis iun preteriranton. Ankaŭ tiu ne sciis la ejon kaj sin turnis al la tria...tiel fojfoje ĉe mi kolektiĝis pluraj homoj. Post momento mi rimarkis, ke la celloko fakte estas trans la strato kaj mi nur bezonis trairi superstratan ponton. Mi sentis grandan ĝenatecon pro tio, ke mi ĝenis multajn homojn pro tia bagatelo. Ĉe tio kelke da apudstarantoj ridegis: “Hej, ĝi ja estas antaŭ niaj okuloj. Ŝajnas al ni, kvazaŭ ni estas fremduloj. Haha!” Pekinanoj restas afablaj kaj helpemaj same kiel antaŭ 8 jaroj. Post tio mi multfoje estis kortuŝita de bonkoreco de pekinanoj.

La lokaj pejzaĝoj ŝanĝiĝis, sed la bonkoreco restis neŝanĝita. Jen ĉarmeco de Pekino. Post unu jaro mi forlasos la urbon, tamen en la estonteco mi neniam forgesos mian vivon en Pekino.

* La aŭtoro estas japana studento lernanta en la Pekina Universitato.