 |
Unua paĝo >> Kulturo >> Personoj | |
|
Mei Lanfang -- prestiĝa majstro de la Pekina Opero |
||||||||||||||||||||||||
| La malnova loĝejo de Mei Lanfang, majstro de la Pekina Opero, sidas en la strato Huguosi en Xicheng-distrikto de Pekino. Tie li pasigis siajn lastajn dek jarojn antaŭ forpaso en 1961. Lia loĝejo kun areo de pli ol mil kvadrataj metroj estas kvadrata korto en tipa pekina stilo. En la korto fronte al la pordego staras ekran-muro el nigraj brikoj kaj grizaj tegoloj, kaj antaŭ la muro sidas busto-statuo de Mei Lanfang el blanka marmoro. Du persimonoj kaj du spektabiloj en la korto implicas, ke la familio estu sana kaj sekura. Ĉio en la salono, kabineto, dormoĉambro kaj vivoĉambro estas tenata laŭ la ordo, kiam Mei Lanfang vivis. La 2-an de decembro, 2008, ekprojekciiĝis en la tuta mondo la filmo Mei Lanfang, reĝisorita de Chen Kaige, gajninto de la premio Ora Palmo en la 46-a Internacia Filma Festivalo de Kanno kaj de la 51-a Orgloba Premio por reĝisoro de la plej eminenta fremdlingva filmo. La filmo, en kiu ĉefrolis Zhang Ziyi kaj aliaj prestiĝaj aktoroj, denove vekis intereson ĉe la publiko pri Mei Lanfang, kiu dediĉis sian tutan vivon al disvolvo de la Pekina Opero. El la familio de operaj aktoroj Mei Lanfang naskiĝis la 22-an de oktobro, 1894, en la familio de operaj aktoroj de Pekino. Komence li nomiĝis Mei Lan, kaj poste kiel aktoro li ricevis la scenejan nomon Mei Lanfang. Liaj avo, patro kaj onklo estis famaj aktoroj aŭ instrument-ludistoj. Jam en la infanaĝo li perdis siajn gepatrojn, kaj estis vivtenita de la onklo. Li komencis lerni la Pekinan Operon en la aĝo de 8 jaroj, debutis sur scenejo en la aĝo de 10 jaroj kaj aliĝis al fama Xiliancheng-trupo de la Pekina Opero en la aĝo de 14 jaroj. En la Pekina Opero oni ludas diversajn rolojn. Dan estas virina rolo kaj ankaŭ unu el la ĉefaj roloj en la Pekina Opero. Pasintece la Pekina Opero estis prezentata ekskluzive de viroj, kaj kutime tiuj, kiuj havas delikatan kaj dolĉan mienon, ludis diverstipajn virinajn rolojn. Dum lernado de la Pekina Opero Mei estis instruita de pluraj eminentaj aktoroj. Sintezinte artan majstrecon de eminentaj roluloj de Dan, poste li kreis dolĉan, mildan kaj orelplaĉan Mei-skolon. Kun bela aspekto, gracia staturo kaj dolĉa voĉo li prezentis diversajn rolojn, kiaj kortega damo, heroa virino, bon-edukita fraŭlino, modelino kaj ĉarma feino, kaj ĉiam donis al la spektantoj plezuran kaj neforgeseblan impereson. Krome, li havis sian propran ideon pri la ario, parolo, danco, muziko kaj kostumoj de la Pekina Opero. Li kaj Cheng Yanqiu, Shang Xiaoyun kaj Xun Huisheng estas honoritaj kiel "la kvar famaj dan-roluloj de la Pekina Opero", el kiuj Mei estis la plej eminenta. Mei Lanfang puŝis la Pekinan Operon al nova etapo kaj la unua kondukis ĝin al la monda scenejo. En 1919, 1924 kaj 1956 li 3-foje faris prezentadon en Japanio kaj akiris grandajn sukcesojn. Invitite de la usona diplomatia sendito en Ĉinio, Mei iris al Usono por prezentado fine de 1929 kaj komence de 1930. Lia unua prezentado en Usono atingis grandan sukceson, kaj lia nomo sensaciis la tutan Nov-Jorkon. Laŭplane lia trupo tie devis fari prezentadon por du semajnoj, sed fakte ĝi restis tie kvin semajnojn. En la jaro 1935 Mei gvidis trupon al la tiama Sovetio por prezentado. Lia perfekta prezentado ravis eksterlandajn spektantojn kaj dramistojn. Li estis laŭdata kiel enkorpiĝo de beleco. Fremdlandaj amaskomunikiloj komentis, ke ĉinaj teatraĵoj ne estas realismaj, sed la artismaj, kaj la prezentado -- regula, pli vera kaj pli sincera ol la reala vivo. Dum la vizito al Usono Mei ricevis literaturan doktorecon respektive de la universitato Pomona kaj la Sud-Kalifornia Universitato. Lia prezentada sistemo kaj tiuj de Stanislavsky kaj Berolt Brechet estas rigardataj kiel "la tri prezentadaj sistemoj de la mondo". Diligenteco kompensis nekompetentecon En la infanaĝo Mei Lanfang montris neniun naturdotitan talenton en la prezentado. Li, timida antaŭ nekonatoj, aspektis ordinara kun la okuloj iom miopaj kaj palpebroj pendantaj. Lia onklino priskribis lin per "modesta parolo kaj ordinara aspekto". En la aĝo de ok jaroj Mei Lanfang komencis lerni la prezentadon de invitita instruisto. Li estis tiel mallerta, ke li ne sukcesis ellerni kanti kvar tre simplajn frazojn en longa tempo. La instruisto opiniis lin senespera kaj rezignis la instruadon, dirante: "La praulo de la Pekina Opero ne volas vin akcepti." Mei ne perdis la kuraĝon, sed decidis pli diligenti en lernado. Viglaj kaj penetrantaj rigardoj estas gravaj por aktoroj de la Pekina Opero. Sed juna Mei Lanfang estis iom miopa kaj mallerta en turniĝado de la okuloj, kiuj larmemis kontraŭ vento, kaj pri tio li ofte maltrankvilis. Foje lia amiko donacis al li kelkajn kolombojn. Li hazarde trovis, ke observado al kolomboj estas utila al vidkapablo, tiel la observado fariĝis nemankigebla en lia ĉiutaga vivo. Ĉiumatene li flugigis la kolombojn kaj fiksis siajn rigardojn al flugantaj kolomboj por sin ekzerci per rigardado. Post longa ekzercado liaj okuloj fariĝis viglaj, brilaj kaj penetrantaj. Mei Lanfang ĝuis grandan famon pro ludo de diversaj Dan-roloj. Li dediĉis grandan energion por esplori esprimojn kaj gestojn de diversaj roloj. Por konvene montri la mienon de surprizita virino li faris provadon. Iutage reveninte hejmen, li vidis, ke la edzino koncentris sian atenton al ordigo de vestoj. Li subite prenis porcelanan vazon de sur la apuda tablo kaj forte ĵetis ĝin surteren. Frakasiĝo de la vazo surprizis la edzinon tiel, ke ŝi kriis de ektimo kaj forĵetis la veston. Mei Lanfang akurate kaptis la mienon kaj movon de la edzino surprizita, kaj post pensado kaj imitado li sukcese prezentis la mienon de surprizitaj virinoj en la Pekina Opero. En pli ol 50 jaroj de sia artista kariero li neniam ĉesigis la ĉiutagan ekzercadon. Aŭguste de 1957, interparolante kun aktoroj, li diris, ke li ne estas genio, li sukcesis nur dank' al diligenteco. Modesteco kaj afableco Mei Lanfang gajnis grandan famon en sia juneco, tamen li estis ĉiam modesta kaj ĝentila. Kiam oni petis intervidiĝon kun li, li ĉiam afable akceptis. Li estis gastama al siaj parencoj kaj persone regalis ilin per teo. Krome, li estis indulgema pri kulpo de amikoj kaj lernantoj, kaj egale respektis ĉiujn spektantojn. Tiam okazis en Pekino multaj beneficaj prezentadoj, kiuj plejparte estis preziditaj de Mei. Poste en Ŝanhajo li ĉiujare iniciatis benefican prezentadon. Dum la tuta vivo li partoprenis en sennombraj beneficaj prezentadoj. Kiel prestiĝa aktoro Mei tamen restis ŝparema kaj modesta, sed ofte monhelpis malriĉajn samprofesiulojn. Malsame ol la ĉina artista rondo, kiu tre atentas pri skoloj, Mei kvankam havis sian apartan skolon, tamen ne havis sektan antaŭjuĝon. Iuj el liaj elstaraj lernantoj turniĝis al aliaj majstroj, tamen li neniam opiniis ilin perfidaj, sed instigis ilin lerni avantaĝojn de diversaj skoloj por perfektigi la prezentadon. Suspendo de prezentado dum milita periodo Post Evento de la 18-a de Septembro, 1931, Mei provludis en Ŝanhajo la operon "Batalantinoj" kaj "Ĝojo nek en la vivo nek en la morto" por subteni la rezistadon kontraŭ la japana invado. Post eksplodo de la Kontraŭjapana Rezistmilito, japanaj militaristoj kaj ĉinaj perfiduloj intencis aĉeti subtenon de la popolo pere de Mei Lanfang por prezenti falsan bildon de paco kaj prospero, kaj kelkfoje invitis lin al prezentado, tamen tion rifuzis Mei. Spite al minaco kaj logo de japanaj militaristoj kaj ĉinaj perfiduloj li rifuzis prezentadon. Li vivis ermitan vivon per vendado de siaj kaligrafaĵoj kaj pentraĵoj kaj eĉ per pruntopreno en Hongkong kaj poste en Ŝanhajo. Nur post venko de la Kontraŭjapana Rezistmilito, la 52-jara Mei revenis al la scenejo. Post fondiĝo de la Ĉina Popola Respubliko li revenis al Pekino kaj servis kiel reprezentanto de la Tutlanda Popola Kongreso, vicprezidanto de la Pekina Federacio de Literatura kaj Arta Rondoj, vicprezidanto de la Ĉina Federacio de Literatura kaj Arta Rondoj, vicprezidanto de la Ĉina Dramista Asocio, direktoro de la Akademio de la Ĉinaj Tradiciaj Operoj kaj direktoro de la Ŝtata Pekin-Opera Kompanio. La 8-an de aŭgusto, 1961, Mei Lanfang forpasis pro malsano. Chen Yi, tiama ĉina vicĉefministro, diris en sia funebra parolo, ke Mei Lanfang apartenas al la mondo. La artoj ne konas landlimon. Ĝuste komentis Robert Ritter la 17-an de februaro, 1930, en The New Yourk Times: "Post nur 3 minutoj de sursceniĝo de Mei Langfang, vi ja konfesos, ke li estas la plej eminenta aktoro konata de vi. Li estas unuiĝo de aktoro, kantisto kaj dancisto. Ĝuante lian prezenton sur scenejo, vi sentas, kvazaŭ vi estas sur bela kaj harmonia kampo de antikva mito."
|
