Unua paĝo >> Ekonomio >> Specialaj raportoj


Vespero de la urbeto Zhuanghe

de FANG XIAOTONG

Zhuanghe situas en suda parto de Liaoning-provinco, nordorienta Ĉinio. Ĝi estas ĉemara urbeto, kie la aero odoras mare. La urbeto ne havas altegajn domojn; la stratoj estas larĝaj, aŭtoj ne estas tiel multaj kiel en grandaj urboj, kaj ofte oni povas vidi aŭtojn kun numer-plato de najbaraj grandaj urboj.

Vespero de Zhuanghe estas agrabla, sen bruoj sur la stratoj, grandaj magazenoj jam estas fermitaj, servas nur malgrandaj memservejoj kaj ĉenbutikoj. En krakmanĝejoj estas gajaj junuloj babilantaj. Post laboro en tago oni aŭ premenas aŭ sin amuzas surstrate. La placo estas ĉirkaŭita de gazonoj kaj florbedoj brile iluminataj. Junuloj aŭ sportas aŭ ludas volanon. Ĉirakaŭ la placo promenas junaj gepatroj kun sia bebo kaj mezaĝaj geedzoj; kelkaj hundetoj kuradas sur gazono proksima al sia mastro.

Sur stratoj oni povas vidi podetalistojn de fruktoj. La sekvanta tago post mia veno al la urbo estis la kvina tago de la kvina monato laŭ la luna kalendaro, — la Drakboata Festo. Zhuanghe ankoraŭ konservas morojn jam ne videblajn en grandaj urboj, ekzemple oni pendigas sesedrajn ornamaĵojn el papero kaj koloraj silkaj fadenoj por peti benon kaj forpeli malsanon kaj demonojn. Mi renkontis du biciklantajn kolportistojn kun ornamaĵoj en diversaj grandecoj. Inter ili la plej malgranda estas duonpugne granda, kaj la prezo estas nur duona juano (0.05 eŭro) . Ili estas facile vendeblaj. La granda ornamaĵo vendiĝas en prezo inter kvin kaj dekoj da juanoj. La kolportistino estas bon-temperamenta kaj pacience helpis la klientojn en elekto kaj akceptis marĉandon. La ornamaĵoj ĝenerale estas ruĝaj, flavaj kaj verdaj. Laŭ la ĉina tradicio multkoloreco signifas feliĉon. Tiuj en ruĝa koloro, kun or-koloraj ideogramoj, esprimas riĉecon. En tiu tago tiaj ornamaĵoj pendis en multaj butikoj en esprimo peti bonan komercon.

Muziko venis el alia strato, la ritmo de la muziko ludata per surnao (ĉina popola blovmuzikilo), tamburo kaj gongo montris la trajton de nordorienta Ĉinio. Alproksimiĝinte mi vidis, ke Yangge-danca trupo el kvardek aŭ kvindek mezaĝaj kaj maljunaj virinoj lerte kaj ritme dancis kun ventumilo kaj mantuko en manoj, en hela lamplumo. Senĉese ŝanĝiĝis la formacio, jen en kelkaj kolumnoj jen en spiralo. Ĉe la fino de la trupo mezaĝa viro vigle dancis. La dancantoj kun ĝoja mieno kaj okulfrapaj ruĝaj vestoj aspektis multe pli junaj kaj memfidaj.

“Ili ne estas profesiaj dancistinoj, sed emeritoj. Ili dancas por ekzerci la korpon,” diris al mi iu spektanto. “Ili dancis jam 5-6 jarojn. De majo ĝis oktobro, post vespermanĝo ili dancas ĝis la 9-a horo, se vetero estas bona. Ili senkondiĉe akceptas novajn partoprenantojn. La averaĝa aĝo de la trupanoj estas preskaŭ 70 jaroj. Ili dancas nur por amuziĝo kaj sano.” Li montras al mi la orkestron: “Ankaŭ la muziko-ludantoj estas amatoroj.”

Jam estis la 21-a, la trupanoj foriris. Silento revenis al Zhuanghe, kaj la sekvanta tago certe estos vigloplena.