El Popola Chinio

　Ĝi estis kvinpieda verskvaro versita de Li Bai (701~762), la granda poeto de Tang-dinastio. Kvinpieda verskvaro legiĝis tre mallonga. La ĉina originalo konsistis nur el 20 ideogramoj（20 silaboj). Sed aperis multaj bonegaj Tang-poemoj en tiu skemo.

　Tiu ĉi poemo estis versita en la 12-a jaro de Tianbao-erao（753），dek jarojn pli malfrue post kiam Li Bai estis devigita forlasi la metropolon Chang'an. Jingting-monto sidis norde ekster la nuna urbo Xuancheng, Anhui-provinco.

　En antikva Ĉinio, kiam kleruloj sentis turmenton de misfortuno, ili ofte serĉis konsolon ĉe montoj aŭ akvoj de Naturo. Eĉ ankaŭ ordinaraj homoj havis la saman sperton: sin ĵeti al naturo ofte ĝojigas, precipe en laciĝo de sia koro kaj korpo. Fronte al la realo, nia poeto sentis sin malĝoja kaj soleca. Vidante la monton, tamen li povis portempe forlasi la homan mondon kaj forgesi akiron aŭ perdon en sia vivo. Tiel lia koro havis momenton da kvieto. Li ne plu sentis senpaciencon kaj doloron. Lia animo ŝajne trovis lokon de reveno. Kvankam li akiris portempan kvieton, tamen, se li revenus al la homa mondo, kion li denove renkontos? Ni sentis la neeldiritan penson de poeto el la vortoj “Senfrate solecas ni”, kaj ni pli komprenis la profundan solecon en lia koro.

　Per sia eksterordinara imagipovo kaj lerta kompono la poeto donis vivon al la naturaj pejzaĝoj kaj verkis ilin vivecaj, personigante Jingting-monton. La aŭtoro versis pri sia soleco, pri sia misfortuno de talentulo nerekonata, sed pli pri sia nefleksebleco antaŭ misfortuno kaj serĉado pri konsolo kaj apogo en Naturo. Tiu ĉi poemo estis bona poemo por esprimi la spiritan mondon de la poeto.

　La rubriko Ĉinaj Antikvaj Poemoj ekzistas jam unu jaron, kun 50 pecoj. La komenca kaj lasta pecoj ambaŭ estas versitaj de Li Bai, esperantigitaj de Kalocsay, kun enhavo pri monto. Konfuceo iam diris, ke “la virtuloj trovas plezuron en montoj”, ho jes efektive!

Redaktoro: Hu Guozhu