 |
|
Esploro pri kunfandigho de poemo kaj muziko Tradicia kantado en la china poezio
|
|
Poezio havas naciecon, kaj tio montrighas unue en la lingvo. La verkintoj kreis poemojn en la nacia lingvo, kaj la prononcoj de la naciaj lingvoj multe diferencigis diverslandajn poemojn en sonado. La chinaj antikvaj poemoj estis facile kanteblaj ghuste pro tio, ke la prononcado de la china lingvo estas tre tauga por kantado. La
kvin- kaj sepsilabaj poemoj de Chinio estas multe diferencaj de
la japana hajko. La grandaj diferencoj montrighas ne nur en la strukturo
kaj arto de verkado, sed ankau en tio, ke la poezioj de la du landoj
havas absolute malsamajn muzikajn formojn kaj tre diferencajn lingvajn
prononcadojn. Tial la poemoj havas ege malsamajn sonojn, kaj dum
la auskultado oni kompreneble sentas grandan malsamecon. La sonoj
de la china poezio ne estas samaj al tiuj de la japana hajko kaj
soneto de Renesanco, char la beleco de la sono de la china lingvo
ne estas sama al tiu de aliaj naciaj lingvoj. Tial la china poemo
havas sian propran kantomanieron.
|
Poezio
en la antikva Chinio havis la tadicion de kantado. Antau la 14-a
jarcento la poemo kaj kanto estis nedisigeblaj. Tiutempe la poemoj
estis kanteblaj kaj trovighis formalaj melodioj por adekvataj poemoj.
Iuj estis improvizitaj, similaj al la improvizitaj partoj en la
moderna jhazo. Ghuste pro tio multaj famaj poemoj estis tre popularaj,
kaj multaj melodioj estis tre konataj, char poemoj estis pli facile
memoreblaj per kantado ol per deklamado.