La gastama Baj-nacio regalas gastojn per tri teoj.

Pri tri teoj estas rakonto: Maljuna lignajhisto instruis metilernanton dum multaj jaroj. Antau la finigho de la instruado li gvidis la lernanton al la monto Cangshan por haki kaj dissegi arbojn. Post unutaga laborado la lernanto tre soifis kaj prenis freshajn arbofoliojn en la bushon kaj machis ilin. Li kuntiris la brovojn kaj langklakis pro maldolcho de la folioj. La majstro diris: "Por akiri sukceson oni devas venki malfacilajhon!" Fininte la dissegadon, la majstro donis al la lernanto brunan sukeron kaj serioze diris: "Dolcho venas post la amaro!" Kiam la lernanto finis la lernadon kaj devis adiauis la majstron, chi tiu donis al li glason da teo kun mielo kaj folioj de zantoksilo (zanthoxylum bungeanum). Post trinko la lernanto diris: "Ghi estas amara, dolcha kaj pika." La lignajhisto diris ghoje: "Jes, unue amreco, poste dolcho kaj fine postgusto, jen vero por metilernado kaj homkulturado.

De tiam, "tri teoj" farighis vivbezonajhoj de Baj-nacio kaj iom post iom farighis moro regali gastojn, kaj la preparado estas pli kaj pli delikata. Por prepari la unuan teon, oni metas krudajn kaj amarajn tefoliojn en argilan poton kaj rostas per milda fajro, poste envershas bolintan akvon. Tiu chi teo estas nomata "aroma kaj amara teo ". La dua teo, en kiun oni metas brunan sukeron, juglandkernon kaj sezamon, estas nomata "dolcha teo". La tria teo kun mielo kaj iom da zantoksiloj, gustanta amare, dolche kaj iom pike, estas nomata "postgusta teo".